Πολύς θόρυβος έγινε για την πρόσφατη... πάγκαλη ρήση ‘Όλοι μαζί τα φάγαμε’. Η ερμηνεία που δόθηκε, με την ανάλογη δόση ιερής αγανάκτησης από τους δημοσιογράφους (ως οι ίδιοι να ήσαν αμέτοχοι στο πάρτι), ήταν ότι το ‘όλοι’ περιλάμβανε άρχοντες και αρχομένους, στον ίδιο παρονομαστή. Έχουμε γράψει εδώ κι άλλη φορά ότι είτε πεις ‘Όλοι φταίνε’ είτε πεις ‘Κανένας δεν φταίει’, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: η εξίσωση (= ισοπέδωση), και βέβαια η αθώωση.
Δεν αποκλείεται βέβαια ο αντιπρόεδρος να εννοούσε όλους τους πολιτικούς, κάθε απόχρωσης, και μόνο αυτούς. Ωστόσο, με τριβελίζει ένας λογισμός. Όσο είμαι μικρός, τα χέρια μου φτάνουν μόνο μέχρι να παίρνω κρυφά καραμέλλες. Όταν μεγαλώσω κι έχω τη δυνατότητα να κόβω ‘συμβολικές’ αποδείξεις, θα το κάνω κι αυτό (ιδίως αν το βλέπω σαν συνηθισμένη πρακτική γύρω μου). Κι αν κάποια μέρα με την υπογραφή μου διαχειρίζομαι δημόσια κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ χωρίς κανέναν έλεγχο, ποιος με εμποδίζει να βάλω και κάποια απ’ αυτά στην τσέπη μου; Συνεπώς ας μη σπεύδουμε να αγανακτήσουμε. Χωρίς να αρχίσουμε να ενοχοποιούμε αλλήλους, ας κάνουμε καθένας την αυτοκριτική του, όχι δημόσια (όπως γινόταν στην Κίνα του Μάο, για να προβληθεί η κομματική ‘ηθική’) αλλά σε κάθε περίπτωση ειλικρινά και με την πεποίθηση ότι η διόρθωση των κοινών αρχίζει από τον εαυτό μας και τα του οίκου μας. Κι ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, προς το καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου