Η φυσαρμόνικα της εισαγωγής λίγο πριν από τις εννιά σήμερα (ΝΕΤ 105.8) μου έφτιαξε τη διάθεση, καθώς ο νους έκανε flashback σχεδόν σαράντα χρόνια στο τραγούδι του τίτλου που ακολούθησε (ερμηνεία: Λήδα Χαλκιαδάκη και Σπύρος Βλασσόπουλος). Αν γεννηθήκατε μετά το 1972, δεν το προλάβατε. Το είχα περιλάβει σε μια από τις πρώτες κασέτες που είχα ηχογραφήσει τότε, μαζί με το 'Ποπ κορν', κάτι από Ντέμη Ρούσο, τη 'Συντροφιά' (Πασχάλης) και το 'Σπίτι μου, σπιτάκι μου' και τον 'Μαύρο αητό' (Νανά Μούσχουρη). Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχαν ακόμη εισβάλει οι υπολογιστές στη ζωή μας. Ωστόσο οι στίχοι του Ανδρέα Αγγελάκη θα ταίριαζαν ακόμη περισσότερο σ' αυτούς:
"Πώς αγαπώ τις μηχανές μου, πώς αγαπώ να τις κοιτάω
κι αν θέλω κατιτί να κάνω ένα κουμπί τους να πατάω...
Πώς αγαπώ τις μηχανές μου, όλα ρολόι τώρα πάνε,
δεν έχω φίλους, τι τους θέλω; Οι μηχανές πιο ωραία μιλάνε.
Πώς αγαπώ τις μηχανές μου, κάθομαι μόνος μου στο σπίτι,
και στις οχτώ η ώρα ανάβω ηλεκτρικό Αποσπερίτη".
κι αν θέλω κατιτί να κάνω ένα κουμπί τους να πατάω...
Πώς αγαπώ τις μηχανές μου, όλα ρολόι τώρα πάνε,
δεν έχω φίλους, τι τους θέλω; Οι μηχανές πιο ωραία μιλάνε.
Πώς αγαπώ τις μηχανές μου, κάθομαι μόνος μου στο σπίτι,
και στις οχτώ η ώρα ανάβω ηλεκτρικό Αποσπερίτη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου