Οδυνηρή, αλλά ρεαλιστική η διαπίστωση του Χ. Γιανναρά (‘Η διαφορά του νεοφανούς από το καινούργιο’, Καθημερινή 29/3/2009) για τη δυσχέρεια συγκρότησης ενός αληθινά καινούργιου κόμματος στην Ελλάδα. Να επιχειρήσει κανείς να σκιαγραφήσει ένα τέτοιο πολιτικό σχήμα; Θα απαιτούσε μια ομάδα μη κερδοσκόπων, ερασιτεχνών (με την αγνή έννοια του όρου--όχι προχειρολόγων) επαγγελματιών (και πάλι με την καλή έννοια--όχι ‘εμπόρων’ της πολιτικής) ιδεολόγων, που θα διαπνέονταν από αλτρουιστικά έως και αυτοθυσιαστικά αισθήματα μπροστά στο καλό της πατρίδας και θα ήσαν διατεθειμένοι να βαδίσουν αντίθετα στα κατεστημένα ρεύματα. Πιστεύω ότι δεν έχουν εκλείψει τέτοιοι άνθρωποι: η δυσκολία θα ήταν να συνευρεθούν και να αποφασίσουν να συμπλεύσουν.
Στη συνέχεια, για να αναδειχθεί και να επιτύχει, η ομάδα αυτή θα έπρεπε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε μια μεγάλη ομάδα συμπατριωτών της που θα είχε την τόλμη να θυσιάσει συμφέροντα προσωπικά (‘πελατειακές’ εξυπηρετήσεις) ή ταξικά (συνδικαλιστικές ή άλλες ‘ταξικές’ διεκδικήσεις ή ‘κεκτημένα δικαιώματα’) εν ονόματι αυτού του κοινού καλού, και εν γνώσει της ότι κάποια οφέλη (αν ποτέ υπάρξουν) μπορεί να τα καρπωθούν μόνο τα παιδιά της (άρα το ‘Εδώ και τώρα’ αποκλείεται). Η μερίδα αυτή θα έπρεπε να πιστεύει σε κράτος δικαίου, όπου καθένας εφαρμόζει πρώτα τους νόμους και έπειτα έχει τη λογική προσδοκία να τους εφαρμόζουν και οι άλλοι. Θα έπρεπε ακόμη να έχει στοιχειώδη Παιδεία ώστε να αντιλαμβάνεται το κοινό συμφέρον και να μπορεί να σκεφθεί με κριτήριο το γενικό καλό και όχι το ‘φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν’. Και τέλος, θα έπρεπε να αντέχει να ακούει την αλήθεια για τα δημόσια πράγματα, όσο επώδυνη κι αν είναι.
Επειδή από τις παραπάνω προϋποθέσεις οι μεν θετικές τελούν εν ανεπαρκεία, οι δεν αρνητικές πλεονάζουν, ο χαρακτηρισμός ‘ακατόρθωτο’ ίσως είναι λίγος για να εκφράσει το μέγεθος του εγχειρήματος.
4 σχόλια:
Όντως το σκηνικό είναι αρνητικό κι όλα τα μηνύματα αποθαρρυντικά, αλλά μήπως, αφού έχουμε φθάσει ως λαός και ως κράτος στο μη παρέκει, αρχίσουμε να αναζητούμε κάτι ορθότερο; Μήπως, εξάλλου, όλα τα εντυπωσιακά γεγονότα της ιστορίας μας δεν ξεκίνησαν από ένα άπιαστο όνειρο, από ένα ακατόρθωτο κι απ' όλους τους λογικούς καταδικασμένο όραμα;
Κάποιος έγραφε κάποτε: "Μη πεις ποτέ ότι φτάσαμε στο τελευταίο σκαλοπάτι. Τι στην ευχή, Έλληνες είμαστε, θα σκάψουμε λίγο ακόμη!" Χωρίς να απορρίπτω κατηγορηματικά την απαισιόδοξη αυτή σκέψη, διατηρώ και ένα ίχνος ελπίδας (όση έμεινε και στο μυθικό κουτί της Πανδώρας).
Θα συμφωνήσω με το σκεπτικό των προλαλήσαντων,
φαντάζει ακατόρθωτο,
όμως το κόμμα αυτό ιδρύθηκε,
που βαζει μπροστά την μητέρα,
την ελληνική οικογένεια,
το περιβάλλον,
και την νέα γενιά.
Καλώς ήρθατε στο κόμμα των Δημοκρατικών, www.dimokratikoi.gr .
O κος Ράπτης , στον οποίο αναφερέται ο κος Γιανναράς, ειναι συντονιστής ομάδας θεωρίας των δημοκρατικών.
Τολμώ επίσης να πώ ότι οι Δημοκρατικοί είναι το μονο κόμμα με όραμα για την Ελλάδα.
ΟΡΑΜΑ ΜΑΣ
Μια δίκαιη, ευημερούσα, πραγματικά δημοκρατική και δημιουργική κοινωνία , που θα παράγει πολιτισμό και θα διακρίνεται στην παγκόσμια κοινότητα.
Οι δημοκρατικοί κατεβαινουν στην ευροεκλογες και φερνουν την ελπιδα και την αισιοδοξία.
Γιαννούτσικος Γιάννης
Συντονιστής Επικοινωνίας των Δημοκρατικών
jeannou85@gmail.com
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σας και για την ενημέρωση για τους "Δημοκρατικούς". Η σελίδα σας έχει ενδιαφέρον, και συνιστάται σε κάθε καλόπιστο αναγνώστη.
Δημοσίευση σχολίου