Η Φανή που φεύγει

Η Φανή συνάντησε πρώτη φορά τον καρκίνο στα 25. Τα τελευταία έξη χρόνια γνώρισε διάφορες ιατρικές ειδικότητες και έμαθε κυριολεκτικά ‘στο πετσί της’ πάμπολλες ιατρικές πράξεις, καθεμιά με τον πόνο της, μικρό ή μεγάλο. Πρώτη φορά τη συνάντησα, και ζούσε μέσα στον φόβο. Όταν ο γιατρός της είπε ότι θα χρειαστεί ξανά παρακέντηση, έκλαιγε επί δυο μέρες, μέχρι να πάρει τη μεγάλη απόφαση να έρθει. Η προηγούμενη εμπειρία, δέκα μέρες νωρίτερα, ήταν επώδυνη για την ψυχή της διότι ακριβώς πόνεσε το καταπονημένο σώμα της (‘Πονάει το σώμα, αλλά πάσχει το ανθρώπινο πρόσωπο’, όπως δίδαξε η μεγάλη Cicely Saunders). Χρειάστηκαν λίγα λεπτά μη λεκτικής επικοινωνίας για να δεχτεί να εμπιστευθεί τον καινούργιο γιατρό που θα δοκίμαζε τις ικανότητές του πάνω της. Όταν η παρακέντηση ολοκληρώθηκε, με προσεκτική προετοιμασία και – δόξα τω Θεώ – με καλό αποτέλεσμα, η Φανή χαμογέλασε για πρώτη φορά. ‘Δεν φανταζόμουν ότι μπορούσε να είναι τόσο εύκολο!’ είπε. Εκεί που ο χρονικός ορίζοντας των ασθενών στενεύει και πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης, ένας πόνος λιγότερος είναι μεγάλη υπόθεση. Ας της δώσουμε για λίγα λεπτά όλη την προσοχή μας και την αγάπη μας, και θα μας το ανταποδώσει. Και τώρα και στο μέλλον.