Στην αλλαγή του χρόνου (31/12/2007)

Δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξεις ραδιόφωνο ή εφημερίδα αυτές τις μέρες και να μη ξαναζήσεις (με τις ποικίλες αναπολήσεις και αναλύσεις) τα συμβάντα του 2007 που φεύγει. Γνωστό το φαινόμενο, και αναπληρώνει σε κάποιο βαθμό τις ατέλειες της μνήμης μας, που εύκολα και γρήγορα απωθεί (ευτυχώς!) πολλά πικρά και δυσάρεστα. Ωστόσο, κάποια πράγματα δεν θα πρέπει να τα ξεχνούμε, όχι για να μνησικακούμε, αλλά για να διδασκόμαστε—αν αυτό δεν ακούγεται υπερβολικά ουτοπικό στην Ελλάδα.

Δεν πρέπει λοιπόν ποτέ να λησμονήσουμε τις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Κανείς δεν θα ήθελε να ξαναδεί τέτοιο θέαμα: ούτε στον εχθρό μας δεν θα το ευχόμασταν. Κοντά σ’ αυτό όμως, προσωπικά δεν θέλω να ξαναδώ και την καπηλεία των όποιων φυσικών καταστροφών (με ή χωρίς συνεργία ανθρωπίνης χειρός—αυτό είναι άλλο θέμα) από πολιτικούς και δημοσιογράφους προς ίδιον όφελος. Είναι απαράδεκτο, ‘των οικιών [και των δασών] ημών εμπιμπραμένων’, να βλέπουμε κάποιους περίπου να τρίβουν τα χέρια τους διότι τους δίνεται μια ακόμη ‘ευκαιρία’ να κάνουν αντίπραξη στους ‘υπευθύνους’ ή να πουλήσουν φύλλα ή τηλεθέαση. Καλύτερα περισσότερα σηκωμένα μανίκια και κοινή εργασία (και έγκαιρη προετοιμασία) παρά περισσότερες εικόνες καταστροφής και τεντωμένα δάχτυλα που δείχνουν πάντα τους απέναντι. Το πρώτο λέγεται κοινωνικός πολιτισμός, το δεύτερο καννιβαλισμός. Ποιο προτιμούμε;

Χωρίς απαισιοδοξία, καλή χρονιά, και έχει ο Θεός (και είχε, και θα έχει πάντα, και για μας και για όλους).