Πουλί πετούμενο

 Ο φυσικός κόσμος είναι ανεξάντλητη πηγή εκπλήξεων και θαυμασμού. Ξέραμε από τα σχολικά μας χρόνια (δεν ξέρω αν σήμερα διδάσκονται τέτοια θέματα) για τα αποδημητικά πουλιά και τα μεγάλα ταξίδια τους, για τις εντυπωσιακές ικανότητες προσανατολισμού που τα οδηγούν σε συγκεκριμένους τόπους και τα ξαναφέρνουν πίσω με μεγάλη ακρίβεια. Διαβάζω λοιπόν ότι ένα πουλί του είδους που λέγεται στα ελληνικά ‘θαλασσολιμόζα’ (αγγλικά: bar-tailed godwit, Limosa lapponica, στην εικόνα) έσπασε το ρεκόρ της μακρότερης πτήσης χωρίς στάση (και φυσικά χωρίς τροφή), από την Αλάσκα ως την Τασμανία, μια απόσταση 13.560 χιλιομέτρων, που την διήνυσε σε ένδεκα μέρες και μία ώρα. Η καταγραφή έγινε από δορυφόρο μέσω μικροπομπού που έφερε το πουλί, ηλικίας πέντε μηνών, με τον κωδικό αριθμό 234684. Από το σχετικό δημοσίευμα μαθαίνω επίσης ότι τα νεαρά πουλιά μεταναστεύουν μερικές εβδομάδες αργότερα από τα ενήλικα, και χρησιμοποιούν τον χρόνο αυτό για να συσσωρεύσουν λίπος για το ταξίδι τους. Η συσσώρευση αυτή γίνεται με αντίστοιχη συρρίκνωση των εσωτερικών οργάνων τους, ώστε να χωρούν οι αποθήκες του λίπους.

     Είναι απορίας άξιο πώς τέτοια θαυμαστά φαινόμενα αποδίδονται από πολλούς, ακόμη και επιστήμονες, με περισσή ευκολία σε εντελώς τυχαία και απρογραμμάτιστη ‘φυσική’ εξέλιξη. Κάτι περισσότερο ήξερε ο αρχαίος Ψαλμωδός που καλούσε «τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κτήνη, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ πτερωτά» να υμνήσουν τον Κύριο [Ψ. 148:10].