Ευρωπροτιμήσεις

Δυο μήνες μόνο μας χωρίζουν από τις Ευρωεκλογές, και τα κόμματα έχουν αρχίσει ήδη να αναγγέλλουν υποψηφίους για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, δυστυχώς με κύριο κριτήριο τις κομματικές επικοινωνιακές ανάγκες και όχι την εξυπηρέτηση του γενικού καλού. Νομίζω ότι δεν έχουμε ασχοληθεί όσο πρέπει με το θέμα αυτό. Είναι καιρός να καλύψουμε αυτή την αβλεψία.
      Ας αρχίσουμε από κάτι πιο πεζό. Έστω ότι συγκροτούμε μια εθνική ομάδα π.χ. ποδοσφαίρου, που θα αντιπροσωπεύει τη χώρα σε διεθνείς διοργανώσεις με στόχο την καλύτερη δυνατή απόδοση. Ποιους επιλέγουμε για τη σύνθεση (το ρόστερ, όπως λέμε στα νέα ελληνικά); Τους καλύτερους στο συγκεκριμένο άθλημα, αυτούς που έχουν τις φυσικές ικανότητες, την τεχνική γνώση του αθλήματος και τη δυνατότητα και τη θέληση για ομαδική εργασία, ώστε το σύνολο να είναι άριστο. Δεν διαλέγουμε π.χ. τραγουδιστές, λογοτέχνες, πολιτικά πρόσωπα, συνδικαλιστές, γιατρούς ή ό,τι άλλο, όσο καλοί και διάσημοι κι αν είναι στο είδος τους: αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η τέχνη τους στη μπάλα. Πεζό μεν, απόλυτα λογικό δε.
     Κι ας πάμε στο κυρίως θέμα. Ένα μεγάλο στάδιο είναι και το Ευρωκοινοβούλιο, όπου «παίζονται» θέματα που έχουν να κάνουν με την κοινή ζωή όλων μας, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από αποφάσεις, κανονισμούς, διατάγματα που ξεπερνούν τις κρατικές εξουσίες και πολλές φορές αφορούν σε θέματα ζωής και θανάτου για εκατομμύρια ανθρώπων. Ποιους θα βάλουμε στην ομάδα που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο αγώνισμα αυτό; Ηθοποιούς, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, αποτυχημένους ή ‘ληγμένους’ κομματικούς παράγοντες, φωτομοντέλα ή ό,τι άλλο; Το άθλημα χρειάζεται ανθρώπους με γνώση των ευρωπαϊκών αλλά και των εθνικών θεμάτων (ώστε τα δεύτερα να μη θάβονται αλλά να προάγονται μέσω των πρώτων), με ικανότητες και θέληση για κοινή εργασία και συνεννόηση, αλλά και αντιπαράθεση (κυρίως με τους ξένους, όχι μεταξύ τους) εκεί που χρειάζεται, με γνώμονα μόνο το κοινό καλό και τα ελληνικά συμφέροντα. Ουδόλως μας ενδιαφέρουν τα λοιπά προσόντα, η θεατρική παιδεία, η φωτογένεια ή η κοινωνική αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων, αν δεν πληρούνται οι βασικές αυτές προϋποθέσεις.  
     Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι ελάσσονος σημασίας: στην Ευρωβουλή στέλνουμε ανθρώπους για να δουλέψουν και όχι για να κάνουν ευρωδιακοπές με μισθούς Βρυξελλών. Ελπίζω να λαμβάνεται κι αυτό υπόψη στην επιλογή, ώστε να μην έχουμε την αίσθηση ότι κάποιοι απλώς τρώνε και πίνουν εις υγείαν όλων ημών (παραλείπω κάθε άλλον χαρακτηρισμό...).
     Είναι άραγε ανάγκη να σημειώσουμε ότι τα ίδια κριτήρια, τηρουμένων των αναλογιών, πρέπει να ισχύουν και για τις εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές; Για να ανακτήσει κάποια στιγμή το πολιτικό σύστημα τη χαμένη του σοβαρότητα.
     Υ.Γ. Διαβάστε και μια πρόσφατη επιστολή (’Πώς ζυγίζουμε τους υποψηφίους;’) για το ίδιο θέμα.