Πριν τέσσερα χρόνια ξεκίνησε η θεραπευτική μας σχέση, με παραπομπή της άρρωστης από μια καλή συνάδελφο που μας έφυγε απρόσμενα κάπου στα μισά της διαδρομής αυτής. Η διάγνωση έγινε από το ιστορικό, τα ευρήματα και την μέχρι τότε μη ανταπόκριση σε διάφορα αντιβιοτικά: ήταν μια μάλλον ασυνήθιστη αυτοάνοση πνευμονοπάθεια, και το ευνόητο άγχος της άρρωστης για το ενδεχόμενο μιας ανίατης πάθησης υποχώρησε με τη γρήγορη και θεαματική κλινική βελτίωση μετά από μόλις λίγες μέρες κορτιζόνη. Οι καλές εξετάσεις οδήγησαν σε σταδιακή μείωση, ενώ η σχολαστική αυτοπειθαρχία της άρρωστης πρακτικά μηδένισε τις παρενέργειες. Η υποτροπή ήρθε κάποια στιγμή, και της στοίχισε ψυχολογικά: τα ξαναείπαμε από την αρχή, ανεβάσαμε τη δόση, και πάλι με καλό αποτέλεσμα. Ξανακατεβήκαμε τη σκάλα της δοσολογίας, πιο αργά. Δεύτερη υποτροπή, κι άλλη απογοήτευση, νέα έφοδος, και πάλι με επιτυχία. Ακόμη πιο αργή αποκλιμάκωση -- τα αυτοάνοσα είναι νοσήματα της υπομονής. Τέλος Αυγούστου του 2016 ανταμώσαμε τυχαία στο μοναστήρι της Πορταριάς, στο Πήλιο -- δεν είναι μόνο ιατρική η διασύνδεσή μας. Λίγο αργότερα φτάσαμε να διακόψουμε τη θεραπεία, κι εκεί που ετοιμαζόμασταν για τον στεναγμό ανακούφισης του τέλους, να και μια ακόμη έξαρση. Πώς το λένε τα πατερικά βιβλία; «Οσάκις αν πέσης, έγειραι και σωθήσει». Ξαναπήραμε το δρόμο, με ενθαρρυντικά βήματα, αργά, προσεκτικά, και όλα καλά. Μετά από ένα οκτάμηνο φτάσαμε στο μηδέν της δόσης. Και σήμερα αισίως συμπληρώσαμε άλλους οκτώ μήνες χωρίς αγωγή, κάτι που κάνει το ενδεχόμενο της επιστροφής της νόσου πολύ απίθανο. Ο χρόνος βέβαια θα δείξει. Προς το παρόν αποχαιρετιόμαστε με ευχαριστίες στο Θεό για την καλή έκβαση, και με την ευχή να τα λέμε μόνο κοινωνικά πλέον. Μεγάλη υπόθεση η ίαση, ένα μικρό θαύμα, από εκείνα που αναπτερώνουν το ηθικό και τροφοδοτούν τη διάθεση να συνεχίζει κανείς την προσπάθεια, όχι μόνο στην ιατρική: δεν είναι όλα μαύρα!
3 σχόλια:
Παράταση.
Με μια καθαρά ρεαλιστική (κάποιοι θα τη έλεγαν κυνική) θεώρηση, όλες οι ιατρικές θεραπευτικές παρεμβάσεις αυτό επιτυγχάνουν: την παράταση της ζωής ή ακόμη την παράταση του προβλήματος (εκεί που αυτό δεν μπορέι να αρθεί πλήρως). Δεν προσφέρουν αθανασία, έστω κι αν φαίνεται να βελτιώνουν τις στατιστικές επιβίωσης. Εφόσον ιατροί και ασθενείς έχουμε επίγνωση της πραγματικότητος αυτής και αναγνωρίζουμε ότι Άλλος είναι ο "ζωής κυριεύων και του θανάτου", όλα βαίνουν καλώς. Σε αντίθετη περίπτωση διατρέχουμε οι μεν ασθενείς τον κίνδυνο της απογοήτευσης, οι δε ιατροί εκείνον της ύβρεως. Μη γένοιτο!
Ευχαριστώ για την αφορμή: ίσως κάποια μέρα γράψω κάτι σχετικό σαν κύριο θέμα.
Ακριβώς αυτό είπα μονολεκτικά. Τεράστια απαλλαγή άγχους για όποιον το συνειδητοποιεί. Παράταση ιατρικώς έστω και εσχάτως με πέναλτι αλλά όχι σωτηρία. Η τελευταία, διά του Μεγάλου Ελαίους και της προσωπικής μας βουλήσεως μέσω πνευματικού ιατρού και μεθόδων Ιεράς Παραδόσεως.
Δημοσίευση σχολίου