Χρόνος

Μια λέξη και μια έννοια που μπορεί να μας απασχολεί για... χρόνια, και να μην τελειώνουμε. Διάσταση της υλικής ύπαρξης, μέτρο προόδου, ωρίμανσης και εξέλιξης, αλλά συγχρόνως και παρακμής και φθοράς. Με τη γέννηση του καθενός μας αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση, αλλά βέβαια δεν ξέρουμε από ποιον αριθμό ξεκίνησε. Όταν είμαστε μικροί, συνήθως κοιτάζουμε μπροστά, ανυπόμονοι να μεγαλώσουμε, ώσπου κάποια στιγμή ο χρόνος αρχίζει να φαίνεται ότι τρέχει όλο και πιο γρήγορα. Συζητώντας προ ημερών με μια προϊσταμένη στον χώρο της δουλειάς μου, της λέω: «Αν είχα γεννηθεί τότε που έπιασα δουλειά εδώ, τώρα θα τελείωνα το Λύκειο». Πότε πέρασαν δεκαοκτώ χρόνια; Σίγουρα η σημερινή αίσθηση δεν είναι ίδια μ’ εκείνη που είχαμε τότε που τα μετρούσαμε σαν τρέχοντα σχολικά έτη, άσχετα από την ημερολογιακή τους ισότητα. Λες κι ο χρόνος είναι σαν τον χώρο: για ένα παιδάκι το μικρό του δωμάτιο είναι κόσμος ολόκληρος, ενώ όσο αυτό μεγαλώνει το σπίτι γίνεται όλο και πιο στενόχωρο, ίδια φυλακή. Μεγαλώνουμε εμείς, συστέλλεται  και σμικρύνεται ο χρόνος. Μέχρι να έρθει το τέλος, όταν το χρονόμετρο θα δείξει το προσωπικό μας μηδέν, και «χρόνος οὐκέτι ἔσται», αλλά μόνο το άπειρο, η αιωνιότητα.