Πανδαισία

Εποχή της ετήσιας ‘καθηγητικής’ απόδρασης προς τη Θεσσαλία. Τα κλειστά Τέμπη (λόγω συντήρησης των προστατευτικών έργων στα βράχια) προσφέρουν ευκαιρία για παρακάμψεις φυσιολατρικού χαρακτήρα. Μεγάλο το δίλημμα: βουνό ή θάλασσα; Καλλιπεύκη ή Αγιόκαμπος; Διαλέγω την παραλία. Ομόλιο, Στόμιο, Κόκκινο Νερό. Δήμος Μελιβοίας--ποια νάταν αυτή; Η μέρα είναι μοναδική. Στ’ αριστερά μου κυανοπράσινα κύματα με λευκές σειρές ‘προβατάκια’. Η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη. Σταματώ για αγνάντεμα. Βλέπω στο βάθος καθαρά τα τρία πόδια της Χαλκιδικής και μια αχνή τρίγωνη μύτη που δεν μπορεί να είναι παρά ο Άθως. Δυστυχώς η μπαταρία του κινητού με προδίδει, κι έτσι αναλαμβάνει η πέννα να αναπληρώσει την κάμερα. Στη στεριά, πανδαισία χρωμάτων. Όλυμπος και Κίσσαβος μοιράζονται τα πρώτα χιόνια--δεν χρειάζεται να πούμε ποιος παίρνει τη μερίδα του λέοντος. Εδώ κι εκεί οργωμένη γη, μεριές-μεριές με νιόβγαλτη πρασινάδα. Το σκούρο πράσινο των αειθαλών εναλλάσσεται με τη χρυσή σκουριά από λεύκες και πλατάνια. Πιο πέρα ασημένιες ελιές, φορτωμένες καρπό, έτοιμες για συγκομιδή. Η παλέτα του Θεού σε πλήρη ανάπτυξη. Ένα λευκό μισοφέγγαρο, στις τελευταίες του μέρες, αψηφά τον ήλιο που μεσουρανεί χωρίς να μπορεί να το σβήσει. Το βοριαδάκι σαλεύει τα πάντα στο διάβα του. Ποιος μπορεί να σκέφτεται παλιονομοσχέδια τώρα; Η ζωή σφύζει γύρω μας, πολύ όμορφη για να την αγνοούμε. Η απεργία της ΕΡΤ σημαίνει ότι το ραδιόφωνο προσφέρει καλή μουσική συντροφιά. Συνεχίζω τον δρόμο. Στην Παλιουριά τα κύματα θυμίζουν Χαβάη. Στην Κουτσουπιά μια χτυπητή μωβ μπουγκαινβίλια κάνει όλα τα άλλα χρώματα να φαίνονται... μουντά. Η μακριά παραλία της Βελίκας και της Σωτηρίτσας είναι γεμάτη από θερινά καταλύματα, εντελώς έρημα πλέον, σε χειμέρια νάρκη. Ο φημισμένος κιθαρίστας John Williams με την παρέα του παίζουν Μπαχ με το δικό τους στυλ, μοναδικό ψυχοφάρμακο. Αφήνω την παραλία και μπαίνω στον κάμπο της Λάρισας. Άλλου είδους ‘χιόνι’ εδώ, οι λευκές τούφες του βαμβακιού πάνω στα ώριμα φυτά ή όπου αλλού τις πήρε ο άνεμος. Εδώ κι εκεί λάκκοι γεμάτοι νερά από τη χθεσινή βροχή--καμιά σχέση με τη σημερινή ηλιόλουστη μέρα. Παρακάτω, σε μια κορφή διακρίνω ένα τσιμεντένιο πολυβολείο, απομεινάρι μιας εποχής που κανείς δεν θέλει να θυμάται ή να ξαναζήσει. Ένα γεράκι απολαμβάνει την κρύα λιακάδα κουρνιασμένο αγέρωχα πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ. Δόξα τω Θεώ, τί μας λείπει; ‘Και εν τοις σμικροτάτοις η σοφία αυτού και η πρόνοια διαφαίνεται’.