Εις άτοπον απαγωγή

Για να θυμηθούμε τα μαθηματικά που μαθαίναμε κάποτε στο δημόσιο Γυμνάσιο, πολλές φορές για να αποδείξουμε ένα θεώρημα αρχίζαμε κάνοντας την υπόθεση ότι αυτό δεν ισχύει. Αν στη συνέχεια με σειρά λογικών και μαθηματικά επιτρεπτών πράξεων και υπολογισμών φθάναμε σε ένα παράλογο συμπέρασμα (π.χ. ότι α= 2α), τότε λέγαμε ότι οδηγηθήκαμε ‘εις άτοπον’, δηλαδή σε λάθος. Επειδή στο άτοπο είχαμε καταλήξει διότι αρχίσαμε δεχόμενοι το αντίθετο του υπό εξέταση θεωρήματος, συμπεραίναμε ότι το θεώρημα ήταν σωστό.

Ο Χρ. Γιανναράς (Απολογισμός «εκδημοκρατισμού», Καθημερινή 27/8/2010) κάνει έναν πολύ λιτό και περιεκτικό απολογισμό των βημάτων αποδόμησης της παιδείας, τόσο στο χώρο των διδασκομένων όσο και των διδασκόντων, από το 1974 μέχρι σήμερα. Τα αποτελέσματα είναι ορατά σε όλους δια γυμνού οφθαλμού. Με δεδομένη την κατάντια του πράγματος, όπως και πρόσφατα αναδείχθηκε, λογικό δεν είναι να συμπεράνουμε ότι το αίτημα του δήθεν ‘εκδημοκρατισμού’ από το οποίο ξεκίνησε η όλη διαδικασία ήταν εσφαλμένο, άρα δεν ισχύει;