Οφειλέτες

 Πολύς λόγος έγινε τελευταία (αλλά σκοτίσθηκε από τον πυκνό καπνό των πολυαρίθμων πυρκαγιών) για τις οφειλές διαφόρων κλάδων Πανεπιστημιακών προς τα αντίστοιχα ιδρύματα, που μετά από προοδευτικές μειώσεις προηγουμένων ετών και υπουργών, παραγράφηκαν με απόφαση του υπουργείου παιδείας. Διατυπώθηκαν επιχειρήματα ένθεν κακείθεν, αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να πληρώσουν, αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να τους γίνονται κρατήσεις για τα έσοδα που είχαν από ελεύθερο επάγγελμα με τον τίτλο του ‘καθηγητή’ κ.ο.κ. [ενδεικτικά ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ] Η ουσία είναι μία: ότι όσοι συνάδελφοί τους ήταν συνεπείς όλα αυτά τα χρόνια και πλήρωναν τις οφειλές τους αισθάνονται ως ‘κορόιδα’ της υπόθεσης, ενώ οι αδιάφοροι και αμελείς (επιεικείς οι εκφράσεις), που ξέρουν πώς ακριβώς λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο (ή και ενδεχομένως το κινούν προς την κατεύθυνση αυτή) άφησαν τον χρόνο να κυλάει υπέρ αυτών και της τσέπης τους, χωρίς να πολυστενοχωρούνται, με την βεβαιότητα ότι η ‘δικαίωση’ είναι δεδομένη και απολύτως ανέξοδη.
     Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι αποκλειστικά ακαδημαϊκό. Το παραπάνω είναι απλώς ένα ειδικό σύμπτωμα μιας γενικότερης νοσηρής κατάστασης. Για να μη ψάχνουμε μακριά, σκεφθείτε τα κοινόχρηστα των οικοδομών. Οι κακοπληρωτές ζουν και βασιλεύουν, απολαμβάνοντας όλα τα ευεργετήματα των υπηρεσιών που κάθε οικοδομή έχει διαθέσιμες προς όλους (ρεύμα, καθαριότητα, ασανσέρ, συντηρήσεις και επισκευές), αδιαφορώντας παντελώς για την επιβάρυνση των ‘κορόιδων’ συγκατοίκων τους. Η παντελής απουσία αισθήματος κοινωνικής ευθύνης είναι εκδήλωση ενός ακραίου ατομισμού, που κανένας νόμος και καμία υπουργική απόφαση δεν μπορεί να διορθώσει, αν δεν πληρούνται δυο βασικές προϋποθέσεις: διδασκαλία με το παράδειγμα (από την κορυφή και κάτω, και από τις μικρότερες ηλικίες) και ανάλογη ‘κόλασις’, δηλ. τιμωρία. Σε κάθε επίπεδο, από την κορυφή και κάτω.
     Δυστυχώς και οι δυο δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας. Με καμία κυβέρνηση.

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή]