Το άγγιγμα του Μίδα

Η σωματική επαφή μεταξύ των ανθρώπων είναι φυσικός, αυθόρμητος και πολύ διαδεδομένος τρόπος επικοινωνίας, που εκδηλώνεται με χιλιάδες μορφές σε όλες τις πτυχές της ζωής, από την πρώτη μητρική αγκαλιά που υποδέχεται το νεογνό μέχρι το φίλημα του αποχαιρετισμού ενός προσφιλούς νεκρού. Ειδικώτερα στην ιατρική, μέχρι τώρα διδάσκαμε και προωθούσαμε την φυσική επαφή με τους ασθενείς, που μεταδίδει ενθάρρυνση, παρηγορία, συμπαράσταση, ενδιαφέρον. Τώρα, μέχρι νεωτέρας, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας. Ή τουλάχιστον να τις μετριάσουμε και να τις περιορίσουμε εκεί που υπάρχουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις.

     Κατά τον αρχαίο μύθο, ο βασιλιάς της Φρυγίας Μίδας ζήτησε από τον θεό Διόνυσο το χάρισμα ό,τι πιάνει να γίνεται χρυσάφι. Ενθουσιάστηκε αρχικά με το ‘δώρο’ αυτό, μέχρι που σύντομα διαπίστωσε ότι ακόμη και το ψωμί και το νερό και ό,τι άλλο αναγκαίο για την καθημερινή του ζωή γινόταν χρυσάφι, πολύτιμο μεν ως μέταλλο, απολύτως άχρηστο όμως για την επιβίωσή του. Το χάρισμά του τον καταδίκαζε σε ασιτία, και αποδείχθηκε κατάρα, και γρήγορα ζήτησε να του αφαιρεθεί.  

     Θυμήθηκα την ξεχασμένη αυτή διήγηση καθώς συνδύασα το απαγορευμένο ‘άγγιγμα’ των ημερών μας με την είδηση που διάβασα προχθές ότι στις αγορές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης υπάρχει τεράστια ζήτηση για ράβδους χρυσού. Αν σκεφθούμε ότι αυτό συμβαίνει σε δυο μεγαλουπόλεις που έχουν πληγεί σε υπερθετικό βαθμό από τον κορωνοϊό (που δεν ξέρει τίποτε από... υπεραξίες, ο άξεστος!), δεν μπορεί παρά να σκεφθούμε ότι η απληστία του Μίδα μόνο μυθολογία δεν είναι. Ζει και βασιλεύει.