Μια συνηθισμένη μέρα

‘Η ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε’, όπως την περιγράφει το Ψαλτήρι, μπήκε στο αποθετήριο της ζωής μας. Ας την ανασκοπήσουμε.
     Παρακολουθούμε την Προηγιασμένη στην τηλεόραση (είχαμε σκεφτεί άραγε ποτέ ότι θα ερχόταν εποχή που θα ανάβαμε καντήλι μπροστά στο χαζοκούτι;). Αιωνία η μνήμη του π. Θεοφίλου που μας άφησε την παρηγοριά του 4Ε.
     Φεύγω για την κλινική. Πρωταπριλιά είναι, αλλά κανένας δεν έχει διάθεση για φάρσες και ψέματα. Δεν έχω δουλειά προγραμματισμένη, αλλά ποιος ξέρει τι μπορεί να προκύψει; Στο μεταξύ κάθομαι και δακτυλογραφώ ένα χειρόγραφο του πατέρα μου, κάποια στιγμή μπορεί να φτάσει να εκδοθεί.
     Κάνω ένα γύρο στα τμήματα. Υπάρχει μία μόνο άρρωστη που ξέρω, είναι χειρότερα. Θα πάει στην Εντατική, αλλά αφού την ελέγξουν πρώτα για τον ιό των ημερών, αν και το πρόβλημά της έχει διαφορετική αιτία.
     Ξανακάθομαι στο γραφείο, αναδιφώ κάποιες γνωστές ιστοσελίδες για κάτι ενδιαφέρον. Έχω μισοδιαβασμένο τον ‘Γέρο και τη θάλασσα’ του Hemingway (σε ηλεκτρονική μορφή), τον αποτελειώνω με θαυμασμό για την απλή ιστορία που την κάνει τόσο συναρπαστική το ιδιαίτερο γράψιμο, αλλά και η πρακτική πείρα του συγγραφέα, που κι εκείνος κυνηγούσε θηρία και ψάρευε στα βαθιά. Να θυμηθώ να γράψω ένα σχόλιο στην αγγλική ιστοσελίδα των αναγνωστών.
     Έχω βρει ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ξένη εφημερίδα, επίκαιρο, με σκέψεις και εικασίες για το μέλλον του κόσμου μετά την πανδημία. Σκέφτομαι να το μεταφράσω. Έτσι κάνω 1-2 σελίδες, για δοκιμή (πάντα έτσι δεν αρχίζει κανείς;).
     Μια και ο λόγος για μετάφραση, το τελευταίο βιβλίο που ετοίμασα, ‘Ο θάνατος του καρκίνου’ του μεγάλου ογκολόγου Vincent deVita, είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει λίγο πριν αρχίσει η πανδημία. Δεν προλάβαμε καν να το παρουσιάσουμε, όπως σχεδιάζαμε, και το ογκολογικό συνέδριο που θα το φιλοξενούσε αναβλήθηκε, όπως και όλες οι επιστημονικές και άλλες συνάξεις. Ας ελπίσουμε στο μέλλον. 
     Φτάνει μεσημέρι, δεν έχει νόημα να κάθομαι περισσότερο. Αφήνω μάσκα και λευκή μπλούζα, μαζεύω τα (αχρείαστα σήμερα) σύνεργά μου, στηθοσκόπιο, οξύμετρο, μπλοκ αποδείξεων, κινητό τηλέφωνο (δεν χτύπησε από το πρωί), ώρα για το σπίτι. Φαγητό, ανάπαυση, αγγλικό σταυρόλεξο, συνηθισμένα πράγματα.
     Σήμερα όμως είναι και μια ιδιαίτερη μέρα. Ψάλλεται ο Μέγας Κανών, που πάντα τον συνδέω με τον πατέρα μου και τους Αγίους Αποστόλους. Φέτος είναι κλειστοί κι αυτοί, όπως και οι περισσότεροι ναοί της χώρας. Εν τοις κελλίοις ημών, κι ας είναι καλά η διαδικτυακή μετάδοση από το μοναστήρι μας. Μαζί με τον Άγιο Ανδρέα ψάλλουμε κι εμείς: «Εἰ καὶ ἥμαρτον Σωτήρ, ἀλλ' οἶδα ὅτι φιλάνθρωπος εἶ, πλήττεις συμπαθῶς, καὶ σπλαγχνίζῃ θερμῶς, δακρύοντα βλέπεις, καὶ προστρέχεις ὡς Πατήρ, ἀνακαλῶν τόν Ἄσωτον».
     Είθε του χρόνου να ξαναβρεθούμε στο στασίδι μας, αν θέλει ο Θεός.