Διάλογοι

Η πρόσφατη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο έγινε αντικείμενο πολλών σχολίων και ερμηνειών (και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες, μέχρι να βρεθεί καινούργιο επίκαιρο θέμα). Εδώ ας τη δούμε από καθαρά επικοινωνιακή άποψη.

     Ιδανικά ένας διάλογος φέρνει σε επαφή δυο πλευρές που έχουν καθεμία το δικό της θεματολόγιο, με σκοπό την προσέγγιση, την αμοιβαία κατανόηση και τη συμφωνία για κοινούς στόχους και σχέδια για το μέλλον. Το ιδανικό αυτό όμως δεν το συναντούμε συχνά στη δημόσια ζωή. Όλοι έχουμε πείρα των διαλόγων που διαδραματίζονται μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες. Συχνά η εντύπωση είναι ότι ο καθένας λέει τα δικά του κυρίως για να ακουστεί και να ικανοποιήσει το ακροατήριό του. Οι δηλώσεις της κάθε πλευράς συνήθως αντανακλούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της, άσχετα με το αν αυτές προωθήθηκαν ή έγιναν αποδεκτές από τον συνομιλητή. Με άλλα λόγια, προβάλλουν τις θέσεις του ομιλούντος, δεν μας λένε όμως τίποτε για το πώς αυτές θα οδηγήσουν στον αντικειμενικό σκοπό. Και φυσικά ερμηνεύονται ανάλογα από την κάθε πλευρά.

     Βέβαια κανείς δεν θα περίμενε μια άμεση και δραστική ανταπόκριση σε δημόσιο επίπεδο: αυτά δεν γίνονται στην παγκόσμια πολιτική. Κι έτσι ο κάθε συνομιλητής μπορεί να λέει αυτάρεσκα στο κοινό του «του τά ’πα του ανθρώπου», και ο ουδέτερος θεατής να κουνάει το κεφάλι και να θυμάται την παροιμία για «του κουφού την πόρτα». Ειδικά όταν στη μία μεριά έχει τον πρωθυπουργό μιας χώρας που αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα εθνικής ακεραιότητας και ασφάλειας και στην άλλη έναν παρορμητικό και απρόβλεπτο πρόεδρο που εκτός από την επιδίωξη της επανεκλογής του έχει να σκεφθεί και την επικείμενη παραπομπή του σε δίκη, θα πρέπει να ανασύρει από τη μνήμη του και την άλλη παροιμία για «τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι».