Διάβασα σήμερα στο Διαδίκτυο το ακόλουθο περιστατικό. Ο Ιρλανδός διπλωμάτης και ακαδημαϊκός Daniel Binchy επισκέφθηκε ως φοιτητής το Μόναχο το 1921 και ο Γερμανός οικοδεσπότης του τον πήγε σε μια μπυραρία για να ακούσει τον -- τότε άγνωστο ακόμη -- Αδόλφο Χίτλερ να μιλάει. Στη συνέχεια τον ρώτησε ποια ήταν η εντύπωσή του. «Ένας ακίνδυνος παλαβός με ρητορικό χάρισμα», είπε ο Binchy, οπότε ο Γερμανός κούνησε λυπημένα το κεφάλι και αποκρίθηκε: «Ένας παλαβός με ρητορικό χάρισμα δεν είναι ποτέ ακίνδυνος…».
Θεώρησα χρήσιμο να αναφέρω το επεισόδιο, μια και το μήνυμά του είναι σαφές. Καλό είναι να το σκεφτόμαστε κάθε φορά που ακούμε δημόσιες ρητορείες από ανθρώπους με άγνωστο ή αμφίβολο ψυχιατρικό ιστορικό.
2 σχόλια:
Το χεις στην άκρη της γλώσσας σου αλλά κρατιέται...
Πες το τζανεμ....
Να καταλαβαίνουμε και μεις οι πτωχοί το πνευματι που αναφέρεσαι..
Και όχι, μην τολμήσεις να απαντήσεις του στυλ : α, εγώ θεωρητικά μιλούσα, γενικά και αφηρημένα...:
Υποψήφιοι υπάρχουν πολλοί, σε κάθε πλευρά της δημόσιας ζωής. Θα ήταν πολύ ανούσιο (και λανθασμένο) να στενέψουμε τη συζήτηση. Στην ιατρική χρησιμοποιούμε αυτό που λέμε διαφορική διάγνωση: αραδιάζουμε στη σκέψη μας όλες τις πιθανές αιτίες και εξηγήσεις για μια κατάσταση πριν εστιάσουμε στην πιο πιθανή. Και μην περιμένετε έτοιμο φαγητό: να δουλεύει και το δικό σας μυαλό λίγο.
Δημοσίευση σχολίου