Το θέμα των σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους ανακινείται κάθε τόσο στην ελληνική δημόσια σκηνή, με ένθεν κακείθεν θέσεις, επιχειρήματα, αντιρρήσεις και έκφραση ενδομύχων αισθημάτων, θετικών ή αρνητικών, και απωθημένων ιδεολογικών εμμονών. Συνήθως η ανακίνηση είναι προς την κατεύθυνση της διάζευξης (η σύζευξη μέχρι τώρα θεωρείται, καλώς ή κακώς, δεδομένη). Με την αφορμή της ανακοίνωσης του πρωθυπουργού για διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, το θέμα έχει ξαναβγεί στο προσκήνιο, και ήδη υπάρχουν καθημερινές αναφορές στον τύπο. Επισημαίνω εδώ μια χθεσινή του Κ. Ιορδανίδη (‘Εκκλησία και Κράτος’, Καθημερινή 4/11/2018), από την οποία ξεχωρίζω τα παρακάτω, πιστεύω ενδιαφέροντα και αξιοπρόσεκτα:
«Υπάρχει όμως κάτι που είναι σκόπιμο να αντιληφθούν ακόμη και οι αγνωστικιστές. Ότι η ενότητα των ελληνικών πληθυσμών, που εντάχθηκαν στο ανεξάρτητο κράτος μας, στο διάστημα ενός αιώνος –από την Επανάσταση έως τη Μικρασιατική Καταστροφή– οφείλεται στην Εκκλησία. Καθώς επίσης ότι η εξοικείωση αυτοχθόνων και ετεροχθόνων με την κοινή ελληνική γλώσσα δεν οφείλεται σε ευάριθμους λογίους του Διαφωτισμού. Διατηρήθηκε επί αιώνες χάρις στον ταπεινό ιερέα που διάβαζε το Ευαγγέλιο –δίχως να το καταλαβαίνει πλήρως– και στο απαίδευτο εκκλησίασμα που γνώριζε από στήθους τα τροπάρια και τους εκκλησιαστικούς ύμνους, ασχέτως εάν κατανοούσε το περιεχόμενό τους. Αυτή ήταν η μοναδική, πράγματι, προσφορά της Εκκλησίας».
Μοναδική ως προς την επιβίωση της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητος, θα πρόσθετα ως διευκρίνιση (η πνευματική προσφορά είναι κάτι τελείως διαφορετικό). Αυτό ας το έχουν κατά νουν τόσο οι πολιτικοί όσο και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες, και ας αναλογισθούν τόσο τις υποχρεώσεις (του κράτους απέναντι στην Εκκλησία) όσο και τις ευθύνες (της Εκκλησίας απέναντι στο έθνος, τον λαό και τη γλώσσα του) που απορρέουν από ένα τέτοιο παρελθόν.
2 σχόλια:
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑ -ΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΙΔΙΑΤΕΡΩΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ,ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΚΟ ΛΑΟΝ.ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΘΛΙΒΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΚΡΑΙΩΝΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, Η ΕΚ- ΚΗΣΙΑ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΤΗΛΑΥΓΗΣ ΦΑΡΟΣ ΠΟΥ ΕΦΩΤΙΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΚΗΣ ΦΥΛΗΣ.ΣΗΜΕΡΑ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΜΕΙΩΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ. ΣΥΝΤΗΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ.Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΩΤΕΙΝΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ΤΗΣ.Η ΣΥΖΕΥΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΑ.
Συντελείται μία από τις μεγαλύτερες προδοσίες του έθνους. Η κατάσταση όμως είναι αναστρέψιμη αρκεί η ιεραρχία ομόφωνα και σθεναρά να αντιδράσει και να την παγώσει. Πλην Λακεδαιμονίων βεβαίως. Όπως και επί Τρίτση με τον γνωστό νόμο του, 1700. Τότε βέβαια ο πρώτος μεταξύ ίσων Σεραφείμ είχε πει στον Ανδρέα: "Άκου Αντρίκο, έχεις εσύ το μαγαζί σου, έχω κι εγώ το δικό μου. Μόνο που το δικό μου είναι γωνιακό!". Δεν χρειάστηκε να πει περισσότερα κανένας άλλος. Σαφέστατος και για τα του Παπισμού. Ήταν τι ήταν ο μακαριστός, την πίστη όμως δεν την επρόδωσε.
Δημοσίευση σχολίου