'Επί το αυτό'

Καθόμαστε γύρω από το παλιό γνώριμο τραπέζι. Η πατρική εστία γέμισε και πάλι. Όλοι; Όχι ακριβώς, έχουμε δυο απουσίες δικαιολογημένες, όπως λέγαμε κάποτε στην αναφορά λόχου. Ακόμη κι έτσι, είναι μια σκηνή που είχαμε χρόνια να ζήσουμε. Οι γονείς, τέσσερα από τα έξι παιδιά, μερικά από τα δεκατέσσερα εγγόνια, ας μη μιλήσουμε για τα δυο δισέγγονα--ο κύκλος θα ανοίξει πολύ. Ένα μικρό κομμάτι μνήμης ανασύρει παλαιότερες εικόνες για σύγκριση. Δύσκολο να ξαναζήσεις όπως πριν είκοσι, τριάντα και περισσότερα χρόνια. Και όμως, το τραπέζι είναι το ίδιο, όπως και το άγραφο ‘τυπικό’: ο μεγαλύτερος απαγγέλλει την προσευχή, ο πατέρας ευλογεί το δείπνο. Τρώμε μαζί, όπως άλλοτε, σαν οικογένεια. ‘Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν...’

     Αφορμή της ενότητας είναι και πάλι μια αναχώρηση ‘εις χώραν μακράν’. Η σημερινή αποδημία βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με την αλλοτινή μετανάστευση. Η εξοικείωση με τις πτήσεις μας έχει κάνει να βλέπουμε τα υπερπόντια ταξίδια κάπως σαν αστικές διαδρομές. Πού οι μακρές ναυσιπλοΐες, οι σχεδόν ανύπαρκτες τηλεπικοινωνίες, οι μακρόχρονοι αποχωρισμοί, τα γράμματα που έκαναν μέρες και εβδομάδες να φθάσουν (και γι’ αυτό είχαν αξία ως κειμήλια)... Σήμερα τα γρήγορα αεροπλάνα, τα κινητά τηλέφωνα, το Διαδίκτυο, το Skype και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, εκμηδενίζουν τις αποστάσεις, μας κρατούν σε οπτική και ακουστική επαφή, χωρίς όμως να αφήνουν κειμήλια.
     Η συζήτηση στρέφεται κυρίως γύρω από πρακτικά θέματα: πώς, πού, πότε. Κατοικία, εργασία, σπουδές, μελλοντικές προοπτικές. Από τον φόβο της συγκίνησης ή από τακτ, κανένας δεν εξωτερικεύει το δύσκολο ερώτημα: θα ξαναβρεθούμε; Θα έχουμε την ίδια χαρά της ευλογίας και την επόμενη φορά; Εδώ που τα λέμε, γνωρίζει κανείς ‘τι τέξεται η επιούσα’, είτε πρόκειται για αποδημία στην Αμερική είτε για διαδρομή μέχρι την άλλη άκρη της πόλης; Για τον καθένα μας, μικρό ή μεγάλο; Καταχωνιάζουμε στο υποσυνείδητο την άβολη σκέψη και ασχολούμαστε με το γλύκισμα. Ωραίο το έκανες, αδελφή!
     Μαζί με την καταληκτική ευχαριστία, ευχόμαστε όλοι καλήν αντάμωση, Θεού θέλοντος, ‘επί το αυτό’, γύρω από το παλιό γνώριμο τραπέζι. Χωρίς απουσίες.