Νανούρισμα

Ευκαιρίας δοθείσης σήμερα ξαναθυμήθηκα τα καθήκοντα του... νανουριστή και τα εφάρμοσα στην πιο μικρή από τα μικρανίψια μου. Κατά πατρώαν παράδοσιν, το γνωστό παλιό ποίημα του Ζ. Παπαντωνίου για τον ‘Πεύκο’, μελοποιημένο σε πρώτο ήχο και αργό τσάμικο ρυθμό, έχει εξόχως βρεφοκαταπραϋντικές ιδιότητες. Το ξαναζωντάνεψα σήμερα, και διαπίστωσα μετά χαράς ότι διατηρεί ακόμη την αποτελεσματικότητά του. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, ιδού και η στιχολογία του:

                                 Ένας πεύκος μες στον κάμπο
                                 γέρασε ο φτωχός.
                                 Στέκει εκεί πρωί και βράδυ
                                 μοναχός.

                                Έχασε μεγάλους κλώνους,
                                έμαθε πολλά.
                                Ζει διακόσια τόσα χρόνια
                                στρογγυλά.

                                Άκουσε τα καριοφύλια,
                                είδε αρματολούς,
                                πέρασε πολέμους, μπόρες,
                                κεραυνούς.

                                Μα βαστάει σαν παληκάρι,
                                όσο κι αν γερνά,
                                κι αγναντεύει πέρα ώς πέρα
                                τα βουνά.