«Γιατρέ μου, τι κάνεις;» Συνηθισμένη προσφώνηση μεταξύ συναδέλφων κάθε ειδικότητας στον κοινό χώρο εργασίας μας. Συνηθισμένος επαγγελματικός τίτλος που μας απονέμουν καθημερινά οι άρρωστοί μας. Για να τον αποκτήσουμε διαβάσαμε όχι λίγες χιλιάδες σελίδες, ξοδέψαμε αναρίθμητες ώρες σε εργαστήρια, εξωτερικά ιατρεία και κλινικές, εντός και εκτός Ελλάδος, συχνά θυσιάζοντας εξωσχολικά ενδιαφέροντα και ασχολίες διασκεδαστικές. Συχνά σκεφτόμαστε και λέμε, με κάποια δόση αυταρέσκειας, ότι την ιδιότητα του γιατρού δεν τη χάνεις ποτέ (‘Once a doctor, always a doctor’, λένε οι αγγλόφωνοι), και σίγουρα δεν την αποποιείσαι εκούσια. Και όμως, πώς μου ήρθε τις προάλλες και απάντησα σε συνάδελφο που με προσφώνησε όπως συνήθως: «Σου περνάει ποτέ η σκέψη ότι καλύτερα να σου έλειπε ο τίτλος αυτός;» «Πολλές φορές!» μου απάντησε, και μου έδωσε μια στάλα ανακούφιση, καθώς συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι ο μόνος που κάποτε νιώθει την ψυχική πίεση αυτής της τόσο περιζήτητης εργασίας να ξεπερνάει κάποια όρια αντοχής. Καιρός για ένα διάλειμμα. Και εις το επανιδείν.
2 σχόλια:
Ενας τίτλος με προεκτάσεις..Ο συνάνθρωπος ζητά απ το γιατρό τη βοήθεια να είναι καλά, όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Ο γιατρός είναι κάτι παραπάνω απο λειτουργός της υγείας, είναι φίλος κι έμπιστος.Αν τα καταφέρει στα δύο αυτά τα τελευταία, νομίζω οτι αξίζει να νοιώθει αυτήν την υπεραξία της προσφώνησης: Γιατρέ Μου!
Γι' αυτό και είναι ίσως το μόνο επάγγελμα-λειτούργημα που κέρδισε το "μου".
Καλή Ανάσταση!
Ι. Ταράσης
Δημοσίευση σχολίου