'Κάποιος έμπορος στη Βαγδάτη έστειλε τον υπηρέτη του στο παζάρι να αγοράσει μερικές προμήθειες. Λίγο αργότερα ο υπηρέτης επέστρεψε κάτασπρος. Με τρεμάμενη φωνή είπε: «Μόλις τώρα στο παζάρι κάποιος μέσα στο πλήθος με έσπρωξε, κι όταν στράφηκα είδα ότι ήταν ο κυρ-Θάνατος. Με κοίταξε κι έκανε μια απειλητική χειρονομία. Σε παρακαλώ, δάνεισέ μου το άλογό σου γιατί θέλω να πάω στη Σαμάρα, όπου δεν θα μπορέσει να με βρει ο κυρ-Θάνατος». Ο έμπορος συμφώνησε και δάνεισε στον τρομαγμένο άνθρωπο το άλογό του. Ο υπηρέτης καβάλησε το άλογο κι έφυγε με όσο καλπασμό μπορούσε το ζώο να αναπτύξει. Αργότερα την ίδια μέρα ο έμπορος κατέβηκε στο παζάρι και είδε τον κυρ-Θάνατο μέσα στο πλήθος. Τον πλησίασε και του είπε: «Γιατί έκανες μια απειλητική χειρονομία στον υπηρέτη μου όταν τον είδες το πρωί;» «Δεν ήταν απειλητική χειρονομία», είπε ο κυρ-Θάνατος. «Ήταν μόνο μια κίνηση έκπληξης. Ξαφνιάστηκα που τον είδα στη Βαγδάτη, γιατί απόψε έχω ραντεβού μαζί του στη Σαμάρα».'
Η διήγηση είναι του Somerset Maugham, η απόδοση δική μου. Ως πόλεις του Ιράκ, η Βαγδάτη και η Σαμάρα είναι πάντα μέσα στην επικαιρότητα. Όσο για τον κυρ-Θάνατο, το μόνο που δεν ξέρουμε είναι το πού και το πότε του δικού μας ραντεβού μαζί του. Αφιερώνεται στον Κύπρο, φίλο παλιό από το Manchester, που εκοιμήθη προχθές μετά από δύσκολη αρρώστια, αλλά και σε όσους ζουν την αγωνία της αναμονής.
8 σχόλια:
Έχει κάτι χρόνια που ψάχνω να βρω αυτό το κείμενο. Σε ποιο βιβλίο είναι και πού θα το βρω; Πες μου οπωσδήποτε γιατί θα σκάσωωωωω!!!!! Φιλιά πολλλλλά!!!!
Δεν είμαι σίγουρος για το βιβλίο, αλλά αν ψάξεις στο Google με τον αγγλικό τίτλο Appointment in Samarra και ανοίξεις όποιο αναφέρει τον Maugham ως συγγραφέα (διότι υπάρχει και το ομώνυμο μυθιστόρημα του J. O'Hara) θα το βρεις.
Η ιστοριούλα πρέπει να βρίσκεται και στα κείμενα του Τζ. Ρουμί. Ίσως να είναι δική του. Την είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια (δε θυμάμαι πού) με βασιλιά Σολομώντα, Ιερουσαλήμ-Κίνα και Αζραέλ (ο άγγελος του θανάτου), αντί για έμπορο, Βαγδάτη-Σαμάρα και κυρ-Θάνατο.
Όλοι ζούμε στην αναμονή... αλλά κάνουμε πως δεν το ξέρουμε.
Η ιστορία είναι προφανώς ανατολίτικη με διάφορες παραλλαγές. Ο Maugham την απέδωσε για τους δυτικούς αναγνώστες, διότι όλοι, σε οποιοδήποτε αζιμούθιο κι αν κατοικούν, αντιμετωπίζουν την ίδια πραγματικότητα.
η ιστορία υπάρχει και στο Σύντομες και παράξενες ιστορίες των Μπόρχες/Κασαρες όπου αντί για Σαμάρα ο υπηρέτης (που εδώ είναι κηπουρός) φεύγει για το Ισπαχάν.
Αναφέρεται δε στο βιβλίο οτι η ιστορία είναι παρμένη από το Le Grand Ecart του jean Cocteau.
αλλά είναι τόσο καλή η ιστορία που δικαιολογημένα όλοι θέλουν να τη διηγηθούν.
το παιγνιώδες ύφος της ιστορίας μού φαίνεται σαν προσπάθεια να υπερβούμε την αμηχανία για το αναπόφευκτο.
Και βέβαια, η σύνδεση του αφηγήματος με τον θάνατο ενός φίλου κάνει το "Ραντεβού" από χαριτωμένο δραματικό.
Κώστας Μαυρουδής
Κώστα, δεν ξέρω αν είναι αμηχανία ή έντεχνη απόδοση της πραγματικότητας του θανάτου. Με παρόμοιο τρόπο όπως στην "Έβδομη σφραγίδα" του Μπέργκμαν, όπου ο ιππότης Αντώνιος Μπλοκ εκμυστηρεύεται τις μελλοντικές του κινήσεις στην παρτίδα σκακιού που παίζει με τον Θάνατο, για να διαπιστώσει αμέσως ότι αυτός ο Θάνατος είναι ο αθέατος εξομολόγος πίσω από το παραβάν που υποκλέπτει τα σχέδιά του. Από τις πιο αιχμηρές σκηνές του ασπρόμαυρου κινηματογράφου.
Δημοσίευση σχολίου