Ξαγρυπνώντας

Στη βιογραφία της Μαρίας Κιουρί διαβάζουμε πώς, όταν ήταν στο γυμνάσιο, ένα βράδυ ξενύχτησε μαζί με άλλες συμμαθήτριές της, διότι με το χάραμα θα απαγχονιζόταν ο αδελφός μιας φίλης της που είχε συλληφθεί για συνωμοσία κατά του τσάρου (η Πολωνία ήταν τότε υποταγμένη στη Ρωσία). Η αγρυπνία αυτή τελειώνει με την ανατολή του ήλιου: «Όταν η χλομή αυγή ήρθε να φωτίσει τη χλομάδα τους και να σημάνει την ώρα του τέλους, έπεσαν στα γόνατα και, ψιθυρίζοντας μια στερνή προσευχή, έκρυψαν στα χέρια τους τα έντρομα πρόσωπά τους».

Το περιστατικό αυτό, που είχα διαβάσει παλιά ως μαθητής, τριγύριζε απρόσκλητο στο νου μου όλη μέρα χθες, καθώς περίμενα τον Στέφανο να πεθάνει. Οι πολλές δουλειές με τους άλλους ασθενείς έγιναν στη σκέψη της αναμονής αυτής. Το νήμα της ζωής του ξεφτούσε, η άμμος στην κλεψύδρα έτρεχε όλο και πιο γοργά, αλλά δεν έλεγε να σωθεί. Το καντήλι τρεμόπαιζε. Η ανάσα έβγαινε όλο και πιο δύσκολη, και το κάθιδρο πρόσωπο έδειχνε όλη την αγωνία της επίγνωσης του τέλους. Μαρτύριο η τελική δύσπνοια: οι πνεύμονες δεν δέχονται καν το οξυγόνο που τους προσφέρουμε. Αναγκαστήκαμε να τον ηρεμήσουμε φαρμακευτικά ώστε να μην αισθάνεται την προοδευτική ασφυξία. Λίγο νωρίτερα ο ιερέας τον είχε κοινωνήσει και είχε διαβάσει την ‘Ευχή εις ψυχορραγούντα’. Οι ανθρώπινες δυνατότητες για ουσιαστική βοήθεια είχαν εξαντληθεί. Και πέρασε το απόγευμα, και πέρασε το βράδυ. Μια τελευταία επίσκεψη: ο ίδιος κοιμόταν βαθιά. Γύρω του όλοι οι δικοί του, οι άνθρωποι που μετρούν τα δευτερόλεπτα και κρατούν την έσχατη ανάμνηση από μια δύσκολη πορεία προς το τέλος. Με το κουράγιο που έρχεται απρόσμενο, εκεί που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει.

Ο Στέφανος πέταξε για τον ουρανό ακριβώς τα μεσάνυχτα...