Caso pensato

Στην περίπτωση του 15χρονου μαθητή είχαμε δεδομένο τον δράστη και το όπλο, απέμενε να αποδείξουμε και τυπικά αν υπήρχε ή όχι πρόθεση και σε ποιο βαθμό (ευθεία βολή ή ‘από σπόντα’), ωστόσο βγάλαμε (τα κόμματα, τα ΜΜΕ και η ‘κοινή γνώμη’) στα γρήγορα ηθικούς αυτουργούς, των οποίων ζητήσαμε τις κεφαλές επί πίνακι. Στην περίπτωση του 21χρονου αστυφύλακα έχουμε δεδομένη τη φονική πρόθεση (δεν ρίχνεις τριάντα σφαίρες με αυτόματο όπλο εναντίον προσώπων έτσι ‘για πλάκα’), γνωρίζουμε και τα όπλα, αλλά κολλάμε στην αναγνώριση των δραστών. Για ηθικούς αυτουργούς (κόμματα, ΜΜΕ, συνδικάτα, φοιτητικές παρατάξεις, εργατοπατέρες, ξένους παράγοντες και άλλους ΄διαμορφωτές’ της κοινής γνώμης) που έχουν κομματοποιήσει και στοχοποιήσει την αστυνομία, ούτε κουβέντα. Με δεδομένη την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε ή αφέθηκε να δημιουργηθεί τις τελευταίες εβδομάδες, το ‘γάζωμα’ του αστυνομικού ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα (caso pensato θα το έλεγε ο συγγραφέας της ‘Βαβυλωνίας’) που απλώς περίμενε τον εύθετο χρόνο. Κρίμα που η μια πολιτική πλευρά αρκέσθηκε στο να μας δηλώσει ότι οι σφαίρες πλήττουν την ομαλότητα, ενώ η άλλη έσπευσε να κάνει αντιπολιτευτικό παιχνίδι on camera. Αεί παίδες οι Έλληνες, δεν υπάρχει περίπτωση να διδαχθούμε ότι με τις αντιπαλότητες γινόμαστε παίγνιο καθενός που ποντάρει στη διχόνοια μας.