Όπως γράφει ένας Άγγλος αρθρογράφος, μόνο οι υπερήλικες στη χώρα του θυμούνται άλλον μονάρχη εκτός από την εκλιπούσα χθες βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, που έκλεισε εβδομήντα χρόνια στον θρόνο, που παρέλαβε από τον πατέρα της μια αυτοκρατορία και κυβέρνησε μια Κοινοπολιτεία με σύνολο υπηκόων 2,4 δισεκατομμύρια ανθρώπους, το ένα τρίτο του πληθυσμού της γης. Στη διάρκεια της βασιλείας της είδε δεκαπέντε πρωθυπουργούς στην πατρίδα της και δεκατέσσερεις προέδρους στις ΗΠΑ. Πέρα από τους αριθμούς αυτούς που την εγγράφουν στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness, διαβάζει κανείς στα σχετικά άρθρα και νεκρολογίες ότι για τη χώρα της υπήρξε ένας παράγων σταθερότητας, ένα σημείο αναφοράς, με ελάχιστη δημόσια ανάμιξη στην πολιτική, παρόλο που είχε τον θεσμικό ρόλο του συμβούλου του εκάστοτε πρωθυπουργού. Η μοναρχία ως θεσμός έχει και στο Ηνωμένο Βασίλειο τους οπαδούς και τους πολεμίους της, αλλά τελικά λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος όλων, ανεξάρτητα από κομματικές ή άλλες τοποθετήσεις.
Το μοντέλο αυτό διακυβέρνησης οπωσδήποτε δεν ταιριάζει σε όλες τις χώρες και τους λαούς, ανάλογα με την ιστορία και τις παραδόσεις τους. Ωστόσο αξίζει να κάνει κάποιος την αντιδιαστολή με τα διάφορα προεδρικά συστήματα, όπου το ανώτατο αξίωμα της χώρας γίνεται κάθε 4-5 χρόνια αντικείμενο μηχανορραφιών και ανατολίτικων παζαριών των κομμάτων, που επιδιώκουν να εξασφαλίζουν ‘δικό τους’ άνθρωπο έστω και σε μια θέση χωρίς εξουσία (τα παραδείγματα περιττεύουν). Και βέβαια δεν μπορούν όλα τα πρόσωπα να ανταποκριθούν στον ρόλο του υπέρτατου άρχοντα με την ίδια επιτυχία, να δώσουν την ίδια αίσθηση ισορροπίας και να απολαμβάνουν την ίδια εμπιστοσύνη από την πλευρά των υπηκόων τους. Αυτό σε μεγάλο βαθμό μπορούν να το επιτύχουν αν σκέφτονται τα τρία πράγματα που ο αρχαίος Αγάθων συμβούλευε κάθε άρχοντα να θυμάται: «ὅτι ἀνθρώπων ἄρχει, ὅτι κατὰ νόμον ἄρχει, καὶ ὅτι οὐκ ἀεί ἄρχει». Καθώς και ότι, όπως λέει μια ιταλική παροιμία, μετά από μια παρτίδα σκάκι βασιλιάς και στρατιώτες μπαίνουν στο ίδιο κουτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου