Παίδες

Έχουμε όλοι προσωπική πείρα της εικόνας του μικρού, ανώριμου παιδιού που ζητάει κάτι από τον γονέα, εκείνος το αρνείται ή το αναβάλλει για το μέλλον, οπότε το μικρό παιδί ξεσπάει σε κλάματα και φωνές: «Εγώ τώρα το θέλω!», ανακαλύπτοντας και υιοθετώντας έτσι εκ σπαργάνων την τακτική του εκβιασμού, την οποία από εκεί και στο εξής θα χρησιμοποιεί σε κάθε φάση της ζωής του για να επιτυγχάνει το ζητούμενο. Φυσικά η τακτική θα είναι τόσο αποτελεσματική όσο πιο ενδοτικός είναι ο αποδέκτης του εκβιασμού: αν ο ‘δράστης’ βλέπει ότι με μια-δυο προσπάθειες κάμπτονται οι αντιστάσεις, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει. Αν αντιμετωπίσει μια σταθερή άρνηση, συνοδευόμενη (ιδίως στη μικρή ηλικία) από παιδαγωγική τιμωρία όπου χρειάζεται, θα μάθει κάποια στιγμή ότι κάθε πράγμα γίνεται στον καιρό του, ότι στη ζωή δεν υπάρχει μόνο το «ναι σε όλα» αλλά και το «όχι», ότι το κάθε θέλημά μας δεν αποτελεί βασιλική διαταγή. 
     Αν όμως στο μικρό παιδί υπάρχει το ελαφρυντικό της ανωριμότητας (και η αντίστοιχη ευθύνη του γονέα για μόρφωση του χαρακτήρα του), τότε τι μπορεί κανείς να καταλογίσει σε – υποτίθεται – ενήλικες και μάλιστα στοιχειωδώς παιδευμένους, που συμπεριφέρονται ανάλογα; «Δεν έδωσε τίποτε ο πρωθυπουργός» είναι το κεντρικό συμπέρασμα σε όλα τα πρωτοσέλιδα της Δευτέρας μετά την ετήσια ομιλία και συνέντευξη στη ΔΕΘ. Λες και δεν πέρασαν δέκα χρόνια ωμής πραγματικότητας, λες και δεν μάθαμε ποτέ ότι δεν ωφελεί να υπόσχεσαι χωρίς δυνατότητα πραγμάτωσης, λες και δεν γνωρίσαμε την ψευτιά και τον λαϊκισμό στις ποικίλες εκδοχές του. «Τώρα τα θέλουμε!» είναι η επίμονη ιαχή των κακομαθημένων παιδιών, άσχετα αν στο μεταξύ έχουν γίνει δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, πολιτικοί. Η λογική του ρεαλισμού και του μέτρου δεν έχει καμιά σημασία: θεωρείται υπεκφυγή και άρνηση υποσχέσεων. Θυμίζει αυτό που γράφει ο Δαβίδ στους Ψαλμούς: «Αὐτοὶ διασκορπισθήσονται τοῦ φαγεῖν· ἐὰν δὲ μὴ χορτασθῶσι, καὶ γογγύσουσιν» (Ψ. 58). Μια διαρκής ανώριμη συμπεριφορά, που ικανοποιείται μόνο με πυροτεχνικές ‘παροχές’ και στιγμιαία οφέλη. Σαν τα παιχνίδια που, μετά από την επίμονη απαίτηση για αγορά τους, διαρκούν μόλις μερικές ώρες ή μέρες στα χέρια των παιδιών πριν τα σπάσουν ή τα πετάξουν, για να διεκδικήσουν τα επόμενα.