Περί ορέξεως

Προ ημερών η Καθημερινή παρουσίασε έναν νέο Έλληνα μάγειρο που κάνει καριέρα σε ακριβό εστιατόριο της Νέας Υόρκης. Αντιγράφω από την εκεί εμπειρία του: «Κάθε ημέρα, στις 5 το απόγευμα, λίγο πριν ανοίξει το εστιατόριο, γίνεται γευστική δοκιμή στην κουζίνα. Αν το πιάτο που έχεις αναλάβει να φτιάξεις δεν είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι, πηγαίνει στα σκουπίδια. Δεν είχε σημασία αν είναι καλό ή ακόμη και πολύ καλό. Μετράει μόνο το ότι δεν είναι ακριβώς όπως πρέπει».
     Και μένω με το ερώτημα: τι σημαίνει «ακριβώς όπως πρέπει να είναι»; Αν είναι λίγο πάνω ή λίγο κάτω, ποιος νοιάζεται; Ανεξάρτητα από το τιμολόγιο του μαγαζιού, κάθε γεύμα (ακόμη και μέσα στο σπίτι μας) είναι μια μικρή γευστική περιπέτεια, με τις παραλλαγές και τις αποχρώσεις της νοστιμιάς του. Και για να πάμε σε κάτι πιο σοβαρό, τι υποδηλώνει το πέταγμα του πιάτου στα σκουπίδια; Δική μου ερμηνεία: Ακατάσχετη χλιδή, επίδειξη, και τελικά ασέβεια προς την τροφή ως ανάγκη επιβίωσης, θεοποίηση της γαστρονομίας, αλλά και βάναυση περιφρόνηση στον κάθε πεινασμένο (και υπάρχουν πολλοί στον κόσμο, ακόμη και στη Νέα Υόρκη). Τι λόγο θα δώσουμε άραγε για κάθε πιάτο φαγητό που πετάξαμε;