Φεγγαράκι

Το διάστημα έχει τελευταία την τιμητική του. Ανακαλύψεις επί ανακαλύψεων, τεράστιες «μαύρες τρύπες» που μέχρι τώρα δεν ξέραμε ότι υπάρχουν (χάναμε τίποτε;), ταξίδια στην άκρη του ηλιακού συστήματος, θεωρίες και εικασίες για την ύπαρξη ή όχι νερού στους δορυφόρους του Κρόνου, ολικές εκλείψεις ηλίου, ακόμη και «καλωσορίσματα» για εξωγήινους είδαμε και ακούσαμε τους τελευταίους μήνες. Καλή είναι η επιστημονική περιέργεια, χρήσιμη μέχρι ένα σημείο, καθώς μπορεί να έχει και απτά αποτελέσματα για μας τους επί γης. Η φαντασιοκοπία όμως είναι σε κάθε περίπτωση υπερβολή και αγγίζει την αρχαία «ύβριν», όταν ισχυρίζεται ότι θα φτάσει στην πρώτη αρχή του σύμπαντος, στην πρώτη στιγμή της δημιουργίας.
     Ωστόσο, φαίνεται ότι το ενδιαφέρον για τον εκτός γης κόσμο έχει και άλλα κίνητρα. Διαβάζω π.χ. στην προχθεσινή Guardian ότι Ιάπωνες αστρονόμοι ανακάλυψαν μια τεράστια σπηλιά, μήκους 50 χιλιομέτρων και πλάτους 100 μέτρων, κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης, που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση αστροναυτών για την εξερεύνηση του δορυφόρου μας. Με αφορμή την ανακάλυψη αυτή, η εφημερίδα μας πληροφορεί ακόμη ότι ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, εκτός από την Ιαπωνία, σχεδιάζουν/φιλοδοξούν να εγκαταστήσουν ανθρώπους στη Σελήνη μέχρι το 2030 (ή άλλοι μέχρι το 2036). Έχοντας λύσει όλα τα πεζά επίγεια προβλήματά τους, οι μεγάλοι του κόσμου μεταφέρουν τον ανταγωνισμό για την υπεροχή τους στο «λαμπρό φεγγαράκι» των παιδικών μας χρόνων. Τι τους φταίει το καημένο;