Υπάρχουν ιδεολογίες που διαμορφώνουν συστήματα οργάνωσης της κοινής ζωής, πολιτεύματα, κρατικές και άλλες οντότητες, καθεστώτα. Κάποιες (π.χ. ο ναζισμός) δείχνουν εξαρχής την μαύρη τους όψη με το να κραδαίνουν σαν σημαία π.χ. φυλετικές διακρίσεις και αποκλεισμούς και διώξεις και εξοντώσεις («Όποιος δεν μας μοιάζει είναι εχθρός μας»). Άλλες (π.χ. ο κομμουνισμός) μπορεί να ξεκινούν με ένα σύνθημα θετικό (π.χ. ισότητα), αλλά σύντομα καταλήγουν στην πραγματικότητα της ‘Φάρμας των Ζώων’ του Orwell («Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα»), ενώ για την επίτευξη της ‘ισότητας’ δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν την κλίνη του Προκρούστη: ό,τι προεξέχει από τη ‘νόρμα’ που θέτει το κόμμα, το καθεστώς, ο μοναδικός ηγέτης ή διαφωτιστής ή επαναστάτης, κόβεται αλύπητα και χωρίς δυνατότητα ένστασης ή διαφορετικής γνώμης («Τα δικά σου δικά μου», με το «Έτσι θέλω»). Διαλέγετε και παίρνετε.
Επειδή πολύς λόγος γίνεται τις μέρες αυτές για το αν τα εγκλήματα του ναζισμού διαφέρουν από τα εγκλήματα του κομμουνισμού, και αν θα πρέπει να τα μνημονεύουμε με την ίδια ανάσα ή να κάνουμε συνέδρια για τα πρώτα και ‘εορτές μίσους’ για τα δεύτερα, ας σκεφθούμε λίγο τις παραπάνω σκέψεις. Όπως θα μας έλεγε η σοφή καμήλα του Αισώπου, ίσιος δρόμος δεν υπάρχει; Πρέπει υποχρεωτικά να πιάνουμε τα άκρα; Κι όταν μία πλευρά (οποιαδήποτε) τραβάει το ιδεολογικό σχοινί προς το ένα άκρο, είναι εξωφρενικό που η άλλη ασκεί ισοδύναμη αντίπραξη; Ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης ισχύει τόσο στα κοινωνικά όσο και στα φυσικά φαινόμενα. Συνεπώς, αν αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας τις εκδηλώσεις του ενός άκρου, ας καταδικάζουμε εξίσου κατηγορηματικά και εκείνες του άλλου. Αλλιώς θα ‘χωλαίνουμε’ διαρκώς από το ένα πόδι (αριστερό ή δεξί, αδιάφορο).
Σταματώ εδώ, δίνοντας τον λόγο στο πενάκι του Ηλ. Μακρή (Καθημερινή 22/8/17). Επειδή πολύς λόγος γίνεται τις μέρες αυτές για το αν τα εγκλήματα του ναζισμού διαφέρουν από τα εγκλήματα του κομμουνισμού, και αν θα πρέπει να τα μνημονεύουμε με την ίδια ανάσα ή να κάνουμε συνέδρια για τα πρώτα και ‘εορτές μίσους’ για τα δεύτερα, ας σκεφθούμε λίγο τις παραπάνω σκέψεις. Όπως θα μας έλεγε η σοφή καμήλα του Αισώπου, ίσιος δρόμος δεν υπάρχει; Πρέπει υποχρεωτικά να πιάνουμε τα άκρα; Κι όταν μία πλευρά (οποιαδήποτε) τραβάει το ιδεολογικό σχοινί προς το ένα άκρο, είναι εξωφρενικό που η άλλη ασκεί ισοδύναμη αντίπραξη; Ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης ισχύει τόσο στα κοινωνικά όσο και στα φυσικά φαινόμενα. Συνεπώς, αν αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας τις εκδηλώσεις του ενός άκρου, ας καταδικάζουμε εξίσου κατηγορηματικά και εκείνες του άλλου. Αλλιώς θα ‘χωλαίνουμε’ διαρκώς από το ένα πόδι (αριστερό ή δεξί, αδιάφορο).
4 σχόλια:
Κατά σειρά σε απόλυτα νούμερα γενοκτονημένων, οι γενοκτόνοι πάνε: 1. Μάο, 2. Στάλιν 3. Χίτλερ. Φυσικά και η ανθρώπινη ζωή δεν αποτιμάται με νούμερα. Στο ίδιο καλάθι λοιπόν όλοι τους, γεννήματα του ιστορικού υλισμού. Ρωμαίικο και Ορθοδοξία, σε άλλου παπά ευαγγέλιο το οποίο όσο και να το διαβάσουν θα τα νομίζουν τα γράμματα κινέζικα.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ(ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ" ΑΓΓΛΟΥΣ.)
Μια διόρθωση: τα εγκλήματα ήταν της Βρετανικής αποικιοκρατίας και όχι του κοινοβουλευτισμού. Δυστυχώς όλα τα καθεστώτα έχουν "ράμματα στη γούνα τους". Και ο λεγόμενος "φιλελεύθερος" κόσμος εγκληματεί καθημερινά με τις οικονομικές του πρακτικές εις βάρος των ασθενεστέρων. Επειδή η τρέχουσα συζήτηση και φασαρία γίνεται για τους μαύρους και κόκκινους ολοκληρωτισμούς και τα πεπραγμένα τους, γι' αυτό περιόρισα κι εγώ το σχόλιο σ' αυτά.
Κάθε φόνος εκ προμελέτης είναι καταδικαστέος. Και ιδιαίτερα κάθε φόνος με "ιδεολογική" ή πολιτική ή άλλη ψευτοδικαιολογία είναι καταδικαστέος και απαράδεκτος. Το χρώμα του καμιά δικαιολογία δεν έχει. Η προσπάθεια δικαιολόγησης και απόκρυψης κάθε τέτοιας ανομίας, ιδιαίτερα της μαζικής εξόντωσης, της γενοκτονίας ή της ... αιματηρής εθνοκάθαρσης είναι επικίνδυνη και οδηγεί τον άνθρωπο στη βαρβαρότητα και την καταστροφή.
Τα άλλα είναι για τους αφελείς.
Δημοσίευση σχολίου