Πλανηταρχία

Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ αύριο, και ας τους αφιερώσουμε κάποιες σκέψεις.
     Γεγονός παγκοσμίου ενδιαφέροντος είναι η ανά τετραετία εκλογή του σεμνά και ταπεινά επονομαζομένου Πλανητάρχη, όχι χωρίς λόγο βέβαια, μια και το πρόσωπο που παίρνει κάθε φορά το αξίωμα ενδιαφέρει και επηρεάζει, άμεσα ή έμμεσα, θετικά ή αρνητικά, τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο, ίσως περισσότερο εκτός ΗΠΑ παρά εντός (το γιατί θα φανεί παρακάτω). Δεν κατανοώ, ούτε συμπαθώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα, που επί ένα έτος τουλάχιστο μετέρχεται όλα τα γνωστά τεχνάσματα του Χόλυγουντ και της διαφημιστικής τέχνης, βγάζει στη φόρα όλα τα άπλυτα των υποψηφίων και δεν γνωρίζει όρια στα μέσα που χρησιμοποιεί για την ανάδειξή τους. Έχοντας δει (συνήθως) τη χειρότερή τους πλευρά, τι μπορούμε να περιμένουμε όταν εκλεγούν; Και αν υποτεθεί ότι βγει τελικά κάποιος ‘καλός’ (ή ‘καλύτερος’ από τον άλλο), τι μπορεί να κάνει; Κάποιος σχολιαστής έγραφε προ καιρού: «Εδώ ο Ομπάμα νίκησε και κυβέρνησε επί δύο θητείες, αλλά δεν κατάφερε να κάνει μεγάλες αλλαγές».
     Δεν είμαι ειδικός στις εκλογές αυτές, αλλά σημειώνω δυο χαρακτηριστικά τους, κυρίως ως εμπειρικές παρατηρήσεις. Πρώτον, για να εκλεγεί κανείς Πρόεδρος (ή έστω υποψήφιος Πρόεδρος) θα πρέπει εν πολλοίς να έχει πουλήσει την ψυχή του αν όχι στον διάβολο, τουλάχιστον στα διάφορα λόμπι που με την ευλογία του νόμου προσπαθούν με κάθε τρόπο (πάνω και κάτω από το τραπέζι) να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει ότι όποιος τελικά εκλέγεται έχει να εξοφλήσει ‘γραμμάτια’ υποσχέσεων στους σπόνσορές του, είτε κάνοντας είτε μη κάνοντας αυτά που εκείνοι θέλουν ή δεν θέλουν.
     Δεύτερον, όσες εξουσίες κι αν έχει ο Πρόεδρος, ο ίδιος δεν αποτελεί παρά μόνο την εκτελεστική εξουσία και έχει απέναντί του την διφασική νομοθετική (Βουλή και Γερουσία). Με άλλα λόγια, δεν ισχύει το εγχώριο σύστημα της μη διάκρισης των δυο εξουσιών (διότι περί αυτού πρόκειται, αν δεν κάνω λάθος). Αυτό βέβαια είναι και καλό (έλεγχος και συγκράτηση της μιας εξουσίας από την άλλη), αλλά και κακό, διότι παίζονται κι εκεί διάφορα πολιτικά παίγνια και παζάρια. Προφανώς ιδανικό σύστημα διακυβέρνησης δεν υπάρχει στον κόσμο.
     Δεν ξέρω ποιος τελικά θα κερδίσει την αυριανή κούρσα. Ελπίζω μόνο να μην της/του απονείμουν προκαταβολικό βραβείο Νόμπελ (οποιασδήποτε κατηγορίας) όπως έκαναν με τον κατά τα άλλα συμπαθή Ομπάμα, που όμως μόνο ειρηνοποιός δεν αποδείχθηκε. Για κάποιο Όσκαρ (όχι πρώτου αλλά κατά προτίμησιν τελευταίου) ανδρικού ή γυναικείου ρόλου, θα μπορούσα να το συζητήσω.