Φιντέλ Κάστρο

Δεν μπορεί να μη σχολιάσει κανείς την αναχώρηση από τον κόσμο αυτό ενός ανθρώπου τόσο γνωστού όσο ο Φιντέλ Κάστρο, που πέθανε χθες έχοντας κλείσει τα 90. Όπως θα λέγανε οι αγγλοσάξωνες, είτε τον αγαπάς είτε τον μισείς, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Από τα πρόσωπα που σημάδεψαν το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, το όνομά του έγινε συνώνυμο του Ψυχρού Πολέμου στο Δυτικό Ημισφαίριο, και ο ίδιος αγκάθι στο υπογάστριο των ΗΠΑ, οι οποίες προσπάθησαν να τον βγάλουν από τη μέση πάμπολλες φορές, αποδεικνύοντας έτσι ότι δυστυχώς οι υπερδυνάμεις καταφεύγουν στα ίδια μέσα, ανεξάρτητα από την κοσμοθεωρία τους. Για πολλές δεκαετίες οι αριστεροί όλου του κόσμου έπιναν νερό στο όνομά του, ενώ θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει ότι μια οικογένεια πήγε στην εκκλησία και του ζήτησε να βαφτίσει τον γιό τους Φιντέλ (κάπου στα 1970), κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε.

     Ο μακαρίτης Κ. Καραμανλής έλεγε κάποτε για τον Λεωνίδα Κύρκο: «Ο κατά πάντα συμπαθής πλήν της ιδεολογίας του». Έτσι κι εγώ δεν τρέφω καμία συμπάθεια για τα πιστεύω του ‘κομαντάντε’. Η εντύπωσή μου είναι ότι δίκαια επιβλήθηκε στην Κούβα διότι αντιτάχθηκε στο τελείως διεφθαρμένο προηγούμενο καθεστώς του Φουλγκένσιο Μπατίστα (κατ’ αναλογίαν με την επικράτηση του Μάο στην Κίνα απέναντι στους διάφορους φεουδάρχες), αλλά στη συνέχεια εγκαθίδρυσε ένα καταπιεστικό προσωποπαγές καθεστώς βασισμένο στην απόλυτη ανελευθερία της κομμουνιστικής σκέψης. Αυτό είναι το πρόβλημα με τους διάφορους επαναστάτες: δεν ξέρουν πού βρίσκεται το όριο ανάμεσα στην ελευθερία από το παλιό και τη σκλαβιά στο καινούργιο. Κι όπως έλεγε ο Τσώρτσιλ, όταν πλέον γίνουν δικτάτορες κυκλοφορούν καβάλα σε τίγρεις, από τις οποίες δεν τολμούν να κατέβουν. Κάτι που συνήθως διορθώνεται με τον θάνατό τους.