Ευθανασία

Πολλή συζήτηση έγινε τις μέρες αυτές στα Μέσα για τον ‘αξιοπρεπή’ θάνατο γνωστού δημοσιογράφου, ο οποίος, πάσχοντας από καρκίνο, επέλεξε την ‘μη υποβοηθούμενη ευθανασία’. Για όσους δεν καταλαβαίνουν τον πολιτικά ορθό όρο, σημαίνει ότι επέλεξε να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, σε απλά ελληνικά να αυτοκτονήσει. Πολύς λόγος έγινε και για το ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε με τις επιθυμίες του για την κηδεία [ΕΔΩ], όπου σημειώνει μεταξύ των άλλων: ‘Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση: Ευ ζην, ευ θνήσκειν. Όχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια’. Με άλλα λόγια, φεύγω από τον κόσμο χωρίς να ελπίζω σε τίποτε.

     Είναι βέβαια δικαίωμα του καθενός να ζήσει και να πεθάνει όπως θέλει. Δεν είναι όμως κρίμα να προβάλλουμε ως ‘ηρωικά’ τέτοια παραδείγματα στους αγωνιζόμενους ασθενείς μας; Ηρωισμός είναι να υπομένεις και να μάχεσαι, ακόμη κι όταν ξέρεις ότι ‘οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε’, όχι να επιλέγεις τη φυγή προς το σκοτάδι. Κι ακόμη, όταν έχεις αποκλείσει τον σταυρό και το καντήλι από τον τάφο σου κι έχεις βάλει ο ίδιος τέρμα στη ζωή σου, τι νόημα έχει η εκκλησιαστική ακολουθία;

     ΣΗΜ. Περισσότερα για την ευθανασία από Ορθόδοξη θεώρηση έχω γράψει παλιότερα σε σχετικό άρθρο.