Κάποτε η επιστολογραφία ήταν σημαντικό κομμάτι της καθημερινής ζωής. Μια και η αμεσότητα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας ήταν άγνωστο είδος, ο κόσμος έγραφε γράμματα με κάθε είδους αφορμή. Οι λίγο παλαιότεροι θυμόμαστε ότι υπήρχαν και έντυποι οδηγοί αλληλογραφίας που περιείχαν υποδείγματα γραφής για κάθε είδους χρήση, από τις πολύ κοινές μέχρι τις πιο επίσημες, με κάθε λεπτομέρεια: πώς προσφωνούμε μικρά, μεσαία και μεγάλα πρόσωπα κάθε κοινωνικής θέσης και βαθμίδας, πώς αρχίζουμε και κλείνουμε τις επιστολές, τι λέμε και τι δεν λέμε στον καθένα, πού βάζουμε την ημερομηνία και τα στοιχεία του αποστολέα και άλλα. Τα γράμματα αποτελούν σημαντική πρωτογενή πηγή πληροφοριών για τη ζωή και την ιστορία άλλων εποχών, και σχεδόν πάντα διαβάζονται με περιέργεια και ενδιαφέρον. Η σημασία τους φαίνεται και από το ότι υπάρχουν ολόκληρα μυθιστορήματα που είναι γραμμένα με τη μορφή αλληλογραφίας.
Πήρα αφορμή για τα παραπάνω από χθεσινή αναδίφηση σε μια παλιά στοίβα γραμμάτων στο πατρικό σπίτι, που με μετέφερε κάπου πενήντα χρόνια πίσω. Την εποχή εκείνη γράφαμε και ενδοοικογενειακά γράμματα όταν βρισκόμασταν σε διακοπές στη Ραψάνη μακριά από τους γονείς. Μερικά από αυτά φέρουν την υπογραφή μου: είχα ξεχάσει ότι τα έγραψα, και αγνοούσα την συνεχιζόμενη ύπαρξή τους. Διαβάζοντάς τα ξαναθυμήθηκα μεταξύ άλλων το ζωηρό ενδιαφέρον μου στην ηλικία των εννιά ετών για ένα μικρό πουλάρι (κάποιων μηνών πρέπει να ήταν, σαν το παρακάτω) που περνούσε με τη μητέρα του έξω από το σπίτι όπου παραθερίζαμε και επέμενα να το πάρουμε για δικό μας. Όλο το καλοκαίρι ονειρευόμουν να το έχω μαζί μου στη Θεσσαλονίκη. Στο γράμμα που βρήκα όμως από την εποχή εκείνη (αρχές Σεπτεμβρίου, λίγο πριν ξαναγυρίσουμε στην πόλη για το σχολείο) απαντώ στον πατέρα μου με πιο... ώριμο και συμβιβαστικό πνεύμα: "Για το αλογάκι κι εγώ αυτό σκέπτομαι [δηλ. να το αφήσω στο χωριό] γιατί αυτό ακόμη τρώει γάλα. Να σου πω όμως και τον λόγο για τον οποίον ήθελα να το πάρω τώρα: το ήθελα τώρα για να το μάθω να με αγαπάει... Το άλογο θα μένη εδώ τον χειμώνα και θα το παίρνω εγώ το καλοκαίρι".
Το επόμενο καλοκαίρι μείναμε σε διαφορετικό σπίτι, σε άλλη γειτονιά, και δεν ξαναείδα το αλογάκι. Κάπου εκεί τελείωσε και το ενδιαφέρον μου για την ιππασία. Με τράβηξαν τα γράμματα.
Πήρα αφορμή για τα παραπάνω από χθεσινή αναδίφηση σε μια παλιά στοίβα γραμμάτων στο πατρικό σπίτι, που με μετέφερε κάπου πενήντα χρόνια πίσω. Την εποχή εκείνη γράφαμε και ενδοοικογενειακά γράμματα όταν βρισκόμασταν σε διακοπές στη Ραψάνη μακριά από τους γονείς. Μερικά από αυτά φέρουν την υπογραφή μου: είχα ξεχάσει ότι τα έγραψα, και αγνοούσα την συνεχιζόμενη ύπαρξή τους. Διαβάζοντάς τα ξαναθυμήθηκα μεταξύ άλλων το ζωηρό ενδιαφέρον μου στην ηλικία των εννιά ετών για ένα μικρό πουλάρι (κάποιων μηνών πρέπει να ήταν, σαν το παρακάτω) που περνούσε με τη μητέρα του έξω από το σπίτι όπου παραθερίζαμε και επέμενα να το πάρουμε για δικό μας. Όλο το καλοκαίρι ονειρευόμουν να το έχω μαζί μου στη Θεσσαλονίκη. Στο γράμμα που βρήκα όμως από την εποχή εκείνη (αρχές Σεπτεμβρίου, λίγο πριν ξαναγυρίσουμε στην πόλη για το σχολείο) απαντώ στον πατέρα μου με πιο... ώριμο και συμβιβαστικό πνεύμα: "Για το αλογάκι κι εγώ αυτό σκέπτομαι [δηλ. να το αφήσω στο χωριό] γιατί αυτό ακόμη τρώει γάλα. Να σου πω όμως και τον λόγο για τον οποίον ήθελα να το πάρω τώρα: το ήθελα τώρα για να το μάθω να με αγαπάει... Το άλογο θα μένη εδώ τον χειμώνα και θα το παίρνω εγώ το καλοκαίρι".
Το επόμενο καλοκαίρι μείναμε σε διαφορετικό σπίτι, σε άλλη γειτονιά, και δεν ξαναείδα το αλογάκι. Κάπου εκεί τελείωσε και το ενδιαφέρον μου για την ιππασία. Με τράβηξαν τα γράμματα.
1 σχόλιο:
Εγώ είχα τρέλα με δύο κότες σπιτικές. Την Ασπρουλή και την Καφεδούλα. Όταν ξέφυγαν από το κοτέτσι και μας ρήμαξαν τον κήπο τις...τιμώρησα με "φυλακή" και μάλιστα συνέγραψα ολόκληρη δικογραφία. Τα έχω κρατημένα. Λίγο πάνω από 10 θα ήμουν. Οικογενειακά αρχεία και αρχεία αλληλογραφίας. Απαραίτητα για τη συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου