Ευπρέπεια

Προ ημερών η Καθημερινή δημοσίευσε άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου με τίτλο ‘Υπάρχει και η αστική αγωγή’, που αναφερόταν, νοσταλγικά θά έλεγα, στην ευπρέπεια που έχει πάει περίπατο στις μέρες μας, όταν γνωστοί δημοσιογράφοι βρίζουν από ραδιοφώνου τον πρωθυπουργό και όταν η χυδαιολογία έχει γίνει περίπου αποδεκτή συμπεριφορά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
     Ή καλύτερα, ποτέ δεν είναι αργά για να συνειδητοποιήσουμε ότι η στοιχειώδης ευγένεια, αυτό που κάποτε ονομάζαμε ‘καλούς τρόπους’ (που δεν είναι το ίδιο με το επιτηδευμένο, εξεζητημένο και εισαγόμενο savoir vivre) και το βαθμολογούσαμε ως ‘διαγωγή’ στα σχολεία, δεν είναι απλώς ένα άχρηστο περιτύλιγμα στον κοινωνικό μας βίο, αλλά ένα είδος ‘κόλλας’ που μας κρατάει σε αρμονική συνοχή για να μην αρχίσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Θυμούμαι πάντα με ευγνωμοσύνη τη δασκάλα μας που επαναλάμβανε με κάθε ευκαιρία μια φράση από το τότε αναγνωστικό της Γ΄ Δημοτικού (αν δεν κάνω λάθος): «Τι να τα κάνουμε, παιδί μου, τα γράμματα, όταν λείπει η καλή συμπεριφορά;». Στις δεκαετίες που πέρασαν η εκπαίδευση έγινε ‘αντιαυταρχική’, και η αγωγή των αυριανών πολιτών πέρασε στα πολύ ψιλά γράμματα... με τις γνωστές συνέπειες.
     Με την αφορμή αυτή σκέφτομαι ότι με τη δική μας στάση απέναντι στα δημόσια πρόσωπα συμβάλλουμε και στη διαμόρφωση του πολιτικού βίου. Όπως με το να θεωρούμε π.χ. a priori τους δημοσίους υπαλλήλους ‘τεμπέληδες’ ή ό,τι άλλο, ουσιαστικά προβάλλουμε σ’ αυτούς, υποθάλπουμε και τελικά διαμορφώνουμε ακριβώς αυτό το μοντέλο του υπαλλήλου, έτσι και με το να ‘ποδοσφαιροποιούμε’ και να κατεβάζουμε στο επίπεδο του ‘χύδην όχλου’ τους πολιτικούς τους κάνουμε όμοιους μ’ αυτόν. Μετά, τί περιμένουμε; Μήπως μια κάποια απόσταση ασφαλείας θα έκανε και τους πολίτες και τους άρχοντες λίγο πιο σοβαρούς στο ρόλο τους;