Ερώτηση κρίσεως: τα κάθε είδους προβλήματα λύνονται πιο εύκολα με διάλογο ή άνευ τούτου; Αν σπεύσετε να απαντήσετε «Φυσικά με διάλογο!», ξανασκεφθείτε το. Στην Ελλάδα ο ‘διάλογος’, ιδίως μεταξύ ‘φορέων’ (ή αν προτιμάτε, ‘συμφορέων’) αποτελεί το καλύτερο πρόσχημα για την παραπομπή ενός θέματος στις εγχώριες καλένδες. Τι θα γινόταν άραγε αν ο Μέγας Αλέξανδρος άρχιζε διάλογο με τους τοπικούς φορείς για το πώς θα έλυνε τον Γόρδιο Δεσμό; Μάλλον θα περίμενε ακόμη κάπου στη Φρυγία... Και η συνέχεια της ιστορίας δεν θα ήταν ίδια.
2 σχόλια:
Προβλήματα του τύπου "Να παίξω πιάνο το μεσημέρι ή θες να κοιμηθείς?" είναι καλό επιδιώκεται να λύνονται με διάλογο.
Τα κολλημένα προβλήματα (δηλαδή αυτά που περιλαμβάνουν έντονη και πεισματική αντιπαράθεση των διαφόρων πλευρών που εμπλέκονται) λύνονται συνήθως πιο εύκολα με άσκηση πιέσεων και χρήση ισχύος και εξουσίας... Επικρατεί ο πιο δυνατός. Είναι όμως στο χέρι μας να προνοήσουμε για τον αδύναμο, ο οποίος στο κάτω κάτω, σε κάποια περίσταση, μπορεί να είμαστε κι εμείς. Την ασφάλεια που θέλουμε, πρέπει και να την παρέχουμε. Άρα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε: την έυκολη, η την συμφωνημένη από όλους λύση? Είναι δική μας δουλειά το αν θα αποφασίσουμε να λάβουμε δραστικότερα μέτρα προς όφελος μας... Ο συνεχής διάλογος δεν βγάζει πουθενά, και τότε πρέπει να προβούν οι αντίθετες στο ζήτημα πλευρές σε άλλες μεθόδους. Αλλιώς δεν υπάρχει καθόλου λύση.
Ορθώς απεκρίθης! Που σημαίνει ότι χρειάζεται η σύνεση (κοινός νους, θα έλεγα) για να ξεχωρίζει κανείς ποια πράγματα επιδέχονται λύσεις τύπου Μ. Αλέξανδρου (και συνεπώς και τον κατάλληλο άνθρωπο) και ποια σηκώνουν κουβέντα, και όσο πάει. Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου