Εκατόν ογδόντα χρόνια μετά την ‘λαθραία’ εισαγωγή του στην Ελλάδα από τον Καποδίστρια το ταπεινό γεώμηλο απέκτησε επιτέλους πολιτικά δικαιώματα. Η έκφραση ‘κίνημα της πατάτας’ πέρασε στην καθομιλουμένη και στα δελτία των ειδήσεων. Παραγωγοί κατεβάζουν με τα φορτηγά τις πατάτες στις πόλεις και τις διαθέτουν σε τιμή κόστους, προς μεγάλη χαρά και ουσιαστική ανακούφιση χιλιάδων ανθρώπων που δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Καλά και άγια κάνουν, και μακάρι να τους μιμηθούν και άλλοι! Μόνο που νιώθω τον πειρασμό να κάνω την αντιδιαστολή. Πριν μερικά χρόνια παραγωγοί όμοιοι με τους παραπάνω, αγρότες κι εκείνοι, έθαβαν χιλιάδες τόννους ροδάκινα, πορτοκάλια, βερύκοκα και άλλους καρπούς της πλούσιας ελληνικής γης σε ‘χωματερές’, διαμαρτυρόμενοι για τις τιμές των προϊόντων τους. Όπως έχυναν και το γάλα σε πλατείες και δρόμους και έκαναν και άλλες παρόμοιες αγροτικές κινητοποιήσεις. Πρέπει άραγε να φτάνει ο κόμπος στο χτένι για να εκτιμά ο άνθρωπος (πρώτος ο αγρότης και μετά ο καθένας από μας) τον πραγματικό πλούτο που έχει στα χέρια του;
3 σχόλια:
Φοβάμαι πως για τα θαμμένα ροδάκινα - δίπλα σε άλλα όσα άνομα επράξαμε - ο θεός επιτρέπει να στερηθούμε πολλά αναγκαία. Δεν είναι μικρό κακό να καταστρέφουμε τους καρπούς, τα δώρα του Θεού, για την πλεονεξία μας.
Πολυ ωραια η αντιδιαστολη! που το θυμηθηκατε? Νομιζω ομως πως κοιμομασταν τοσο βαθεια...που μονο με κατι αναλογο μ'αυτο που βιωνουμε τωρα θα μπορουσαμε να ξυπνησουμε!
Ιωάννα, δυστυχώς έτσι φαίνεται. Να ελπίσουμε ότι το ξύπνημα θα έχει συνέχεια, και διάρκεια.
Δημοσίευση σχολίου