Βιολιστές στη στέγη

Στην εισαγωγή του γνωστού μιούζικαλ ‘Ο βιολιστής στη στέγη’ μαθαίνουμε πώς οι κάτοικοι του χωριού Ανατέφκα γίνονταν ‘από δυο χωριά’ κάθε φορά που ανέφερε κάποιος μια παλιά ιστορία για το πώς ένας πρόγονός τους πούλησε σε άλλον ένα μουλάρι για άλογο. Κάπως έτσι και στην Ελλάδα του 2011: όταν θέλουμε να καυγαδίσουμε δημόσια, αρχίζουμε να κατηγορούμε τους απέναντι για το πώς φτάσαμε στο σημερινό μας χάλι, και τα βέλη πετούν σύννεφο. Θλιβερό το θέαμα (και κυρίως το άκουσμα) της χθεσινής ‘προ ημερησίας’ στη Βουλή για το χάος που ανοίγεται (ή ανοιγόταν) μπροστά μας και για το πώς το γλιτώσαμε (ή δεν το γλιτώσαμε, ανάλογα με την οπτική γωνία), με τους τόνους όπως πάντα ανεβασμένους. Στενοκεφαλιά απίθανη ένθεν κακείθεν, διανθισμένη με γλωσσικούς ‘μαργαρίτες’ σχεδιασμένους έτσι ώστε να συνεγείρουν σε πειθαρχικό χειροκρότημα τους βουλευτές του αντιστοίχου χρώματος (πράσινους, βένετους, ερυθρούς, πορτοκαλόχροες και βάλε). Περί όνου σκιάς ο καυγάς, αρχαίο σπορ σύμπαντος του ελλαδικού χώρου, και όχι μόνο των Αβδήρων, όπως ισχυριζόταν ο Δημοσθένης. Μπορεί ποτέ να πάει μπροστά αυτή η χώρα;