Ομολογώ ότι δεν υπήρξα ποτέ μου λαθρομετανάστης. Η πλησιέστερη προσέγγισή μου στην δύσκολη και παντελώς ανεπιθύμητη αυτή ιδιότητα ήταν στην πρώτη μου επίσκεψη στη Βρετανία. Η Ελλάδα δεν ανήκε ακόμη πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ο αρμόδιος υπάλληλος στο αεροδρόμιο, όταν είδε ότι ήμουν γιατρός, μου είπε, σε απόλυτα υπηρεσιακό ύφος: «Η σφραγίδα που βάζω στο διαβατήριο σου δίνει δικαίωμα να μείνεις μέχρι τρεις μήνες, αλλά όχι να δουλέψεις. Αν στο διάστημα αυτό βρεις θέση εργασίας, θα πρέπει να πας στο Home Office (Υπουργείο Εσωτερικών) για να αλλάξεις την άδεια παραμονής σου». Η επίσκεψη στο υπουργείο, στο Croydon, μετά από μερικές μέρες ήταν ιδιαίτερα διδακτική. Η αναμονή ήταν ώρες ολόκληρες, παρόλο που στην τεράστια αίθουσα δούλευαν αδιάκοπα κάπου 30 θυρίδες για να εξυπηρετούν χιλιάδες κόσμου απ’ όλες τις φυλές της υδρογείου (είχα αριθμό σειράς γύρω στο 3500, και δεν ήμουν ο τελευταίος). Στη διάρκεια της αναμονής γύρισα στο Λονδίνο με το τραίνο, έκανα άλλες εργασίες που εκκρεμούσαν, και επέστρεψα μετά μερικές ώρες στην ουρά που είχε ήδη προχωρήσει. Κάποια στιγμή, αργά το απόγευμα, πήρα τη νόμιμη άδεια παραμονής, πριν μπορέσω να αρχίσω να εργάζομαι στο νοσοκομείο, να πληρώνομαι και να φορολογούμαι.
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι κάπως έτσι λειτουργούν τα πολιτισμένα κράτη. Ξέρουν ποιοί και πόσοι (ημέτεροι και αλλοδαποί) βρίσκονται στην επικράτειά τους, με ποια ιδιότητα, πού μένουν, αν εργάζονται, τι χρωστούν και τί πληρώνουν. Είναι τόσο φοβερό να περιμένει κανείς και στην πατρίδα του ανάλογη συμπεριφορά;
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι κάπως έτσι λειτουργούν τα πολιτισμένα κράτη. Ξέρουν ποιοί και πόσοι (ημέτεροι και αλλοδαποί) βρίσκονται στην επικράτειά τους, με ποια ιδιότητα, πού μένουν, αν εργάζονται, τι χρωστούν και τί πληρώνουν. Είναι τόσο φοβερό να περιμένει κανείς και στην πατρίδα του ανάλογη συμπεριφορά;
1 σχόλιο:
Ας το πούμε για να "σπάσουμε" κάπως το βαρύ κλίμα.
Όταν σπούδαζα στην Παβία της Ιταλίας (1976-1982), κάποια φορά που πήγα στο γραφείο των αλλοδαπών της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης (τότε δεν είχαμε εισέλθει στην ΕΕ) για ανανέωση της άδειας παραμονής, ο επικεφαλής αρχιφύλακας της αστυνομίας - αφού με ρώτησε τα σχετικά και μετά από κάποια προσπάθειά μου να μην απελάσουν ένα γείτονα που δεν τα πήγαινε πολύ καλά με τα μαθήματα - μου είπε με έμφαση:
"Ξέρεις; Εδώ βρίσκεστε 1500 Έλληνες. Οι μισοί σπουδάζετε εδώ και οι μισοί στο Μιλάνο. Οι 1200 έχετε κανονική άδεια παραμονής και οι 300 είναι λαθραίοι. Θέλουμε (!) και δεν τους διώχνουμε προς το παρόν! Α! Τους χαιρετισμούς μου στη μητέρα σου!"
Και άλλα πολλά ήξεραν. Και ποιος και που και τι. Αλλά δεν γινόταν τόση φασαρία και προβολή...
Όσο για το άσυλο; Φυσικά και υπήρχε σε όλο το πανεπιστήμιο. Και φύλακες υπήρχαν. και κανέναν δεν κυνηγούσαν για τις ιδέες του και τις πράξεις του (αν παρανομούσε ο πρύτανης καλούσε την αστυνομία). και το βράδυ ήταν κλειδωμένοι οι χώροι του πανεπιστημίου. Βέβαια η σύγκλητος είχε μόνον 25 μέλη και από αυτά 2 φοιτητές, όχι το 50%... Και άλλα πολλά. Αλλά δεν είναι του παρόντος.
Δημοσίευση σχολίου