Ο σπόρος, το δέντρο, ο καρπός

Ο Μάνος είναι 18 ετών και βήχει εδώ και μερικούς μήνες. Τα τελευταία χρόνια ‘ψιλοκαπνίζει’, κατά τη δική του έκφραση. Δεν ρωτάω πόσα--δεν έχει νόημα. Του θυμίζω ότι ο παππούς κι η γιαγιά του πέθαναν στα χέρια μου, από αναπνευστική ανεπάρκεια. Βαρείς καπνιστές και οι δυο τους. Όπως και η υπόλοιπη οικογένεια, δυστυχώς.
Η Βίκυ είναι 40 ετών. Εδώ και τρία χρόνια κάνει συχνές βρογχίτιδες, που κάθε φορά είναι χειρότερες. «Νιώθω ηλίθια που πηγαίνω στο γιατρό», ομολογεί. Καπνίζει 30 τη μέρα εδώ και 22 χρόνια.
Ο Γιάννης δεν έκλεισε ακόμη τα εξήντα. Μόλις βγήκε στη σύνταξη. Πρόσφατα παρουσίασε ένα βήχα. Έχει μια μάζα 9 εκατοστών στον πνεύμονα, με πλήρη συνοδεία λεμφαδένων. Ανεγχείρητη κατάσταση. Το μόνο που μπορούμε να επιδιώξουμε είναι μια παράταση, μερικούς μήνες ζωής. «Μα, γιατρέ, δεν υπήρχε πέρυσι!», ενίσταται. Πώς να δεχθεί ότι ο σπόρος έπεσε όταν ξεκίνησε να καπνίζει, στην ηλικία του Μάνου;
Τα ονόματα είναι συμβατικά, οι άρρωστοι όμως είναι πραγματικοί. Όχι απρόσωπα στατιστικά νούμερα, αλλά άνθρωποι ζωντανοί που εμφανίστηκαν με τα προβλήματά τους στον ίδιο γιατρό την ίδια μέρα. Τρεις εξελικτικές φάσεις της ίδιας πορείας: δοκιμή, εθισμός, εξάρτηση, χρόνια νόσος, ανίατη κατάσταση.
Μόνη ελπίδα να ανακόψουμε την εξέλιξη είναι να προλάβουμε τους καπνιστές στην ηλικία του Μάνου, αποτρέποντάς τους ν’ αρχίσουν, ακόμη και με νομικά μέτρα. Αν αυτό αποτελεί ‘εγχείρημα ελέγχου συνειδήσεων’, σύμφωνα με τον κ. Μ. Πιτσιλίδη (Καθημερινή 31/8/2010), τότε είναι κρίμα που ο συγκεκριμένος κύριος διευθύνει περιοδικό εκλαϊκευμένης ιατρικής, καθώς προσφέρει τελείως αρνητική υπηρεσία στους αναγνώστες του.

[Απεστάλη στην Καθημερινή]