Λογικές προκλήσεις

Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά για τους τρόπους με τους οποίους τα ασφαλιστικά ταμεία (νομίζουν ότι) κάνουν οικονομίες στις δαπάνες υγείας. Ας περιοριστούμε σ’ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που σίγουρα ‘πετάει το γάντι’ στην κοινή λογική. Αν λοιπόν κάποιος ασφαλισμένος του Δημοσίου (ΟΠΑΔ) νοσηλεύεται σε κλινική, την ημέρα του εξιτηρίου δεν επιτρέπεται να γίνει καμία παρακλινική εξέταση, διότι το ταμείο δεν θα την πληρώσει. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Εισάγεται κάποιος π.χ. με πνευμονία, και μετά τις αντίστοιχες μέρες νοσηλείας έρχεται η ώρα να πάει στο σπίτι του. Πριν υπογράψει το εξιτήριο ο θεράπων ζητάει μια ακτινογραφία και μια γενική αίματος προκειμένου να έχει την εικόνα της εξόδου (ή και να αποφασίσει ενδεχόμενη παράταση της νοσηλείας). Οι εξετάσεις αυτές όμως ΔΕΝ επιτρέπεται να φέρουν την ίδια ημερομηνία με το εξιτήριο. Συνεπώς οι λύσεις είναι δύο, οι εξής τρεις: 1) στις εξετάσεις να αναγραφεί η ημερομηνία της προηγούμενης μέρας (= ιατρικό ατόπημα, περίπου σαν να δίνεις ψεύτικο αποτέλεσμα), 2) οι εξετάσεις να γίνουν την ημέρα εξόδου, αλλά να χρεωθούν στον ασφαλισμένο ως μη καλυπτόμενες από το ταμείο (= τεχνικά σωστό, αλλά ο ασφαλισμένος θα έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί και ο ταμίας δεν έχει καμιά όρεξη να τσακώνεται), 3) το εξιτήριο να εκδοθεί την επόμενη μέρα, επιβαρύνοντας το ταμείο με μία ακόμη μέρα νοσηλείας χωρίς λόγο. Μπορεί κανείς να μαντέψει ποια είναι η λύση που συνήθως επιλέγεται; Δεν θα ήταν απλούστερο (και πιο οικονομικό) να καλύπτεται η εξέταση χωρίς τη δέσμευση της ημερομηνίας; Ίσως όμως μια τέτοια επιλογή να είναι υπερβολικά απλή για τους γραφειοκράτες της υγείας.