Ούτε ως κωμωδία δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπίζονται οι φοιτητικές εκλογές. Ιδεολογικό περιεχόμενο έπαψαν προ πολλού να έχουν: οι αφίσες των παρατάξεων πιο συχνά διαφημίζουν φοιτητικά πάρτι--με συνηθισμένο δέλεαρ ποτό και γυναίκες (δεν διαμαρτύρονται ούτε οι φοιτήτριες;)--παρά πολιτικές θέσεις. Καθένας ερμηνεύει τα αποτελέσματά τους κατά το δοκούν (ούτε πορίσματα εξεταστικών επιτροπών να ήταν...), αυτό που ένας το λέει άνοδο κάποιος άλλος το χαρακτηρίζει βουτιά, τα ‘ποσοστά’ δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Αλλά μήπως έχουν νόημα οι ίδιες οι εκλογές; Αυτοί που ασχολούνται μ’ αυτές (ως υποψήφιοι πολιτικάντηδες) μόνο για την εκπαίδευση δεν ενδιαφέρονται (αυτοί που διψούν για να μάθουν δεν έχουν χρόνο για χάσιμο). Τα εκλεγόμενα 'όργανα' έχουν ως μόνο έργο την παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μια μόνο εκλογή θα είχε νόημα στον ακαδημαϊκό χώρο: ένα δημοψήφισμα (με υποχρεωτική ψηφοφορία όλων) για το πόσοι επιθυμούν τη συνέχιση του ‘θεσμού’ και πόσοι προτιμούν πραγματική παιδεία και όχι μια σπάταλη και αργόμισθη κοροϊδία.
2 σχόλια:
Καλησπέρα.
Μου θύμισες την εποχή που ήμουν φοιτητής στο 3ο και 4ο έτος.
Από μία κίνηση απελπισίας να ανήκω κάπου και με ένα (ασθενές) κίνητρο μήπως συμβάλλω στην καλλιτέρευση της σχολής, είχα καταλήξει (καταντήσει) να γίνω αντιπρόεδρος της Δ.Α.Π.
Ένας φοιτητής που δεν ήξερε καλά καλά ποιος είναι, σε μία θέση η οποία ήταν διακοσμητική, σε μία παράταξη η οποία κέρδιζε τις αναμετρήσεις (αυτοδυναμίες παρακαλώ) με το σάλιο, τις γνωριμίες, τα επικοινωνιακά τρικ και με άλλα μέσα, (φακελωμένοι φοιτητές, αριθμοί, διευθύνσεις, όλα υπήρχαν στη διάθεση της παράταξης, με τελικό σκοπό να καταλήξει το ψηφοδέλτιο της Δ.Α.Π. στην κάλπη). Όχι πως οι άλλες παρατάξεις δρούσαν με αξιοκρατικό τρόπο.
Μετά το πέρας των εκλογών και την αυτοδυναμία της Δ.Α.Π., σειρά είχε ο εμφύλιος. Ποιοι θα πάρουν τις δυνατές θέσεις. Δύο ήταν οι δυνατές θέσεις. Του προέδρου και του γενικού γραμματέα. Η δεύτερη χώρισε την παράταξη σε δύο μέρη. Το ένα μισούσε το άλλο μέρος. Το ένα μέρος είχε δικούς του στο άλλο. Τα μέλη έσπασαν, μπερδέυτηκαν. Δεν ηξέρε κανείς με ποιον μιλούσε. Δεν ήξερε κανείς ποιος ήταν ο ίδιος.
Ένα πακέτο ήρθε. Μεγάλο. Καλό ποσό.
Παραιτήθηκα, διέκοψα την αναβολή και πήγα στο στρατό.
Στη συνέχεια παράτησα και τη σχολή.
Και πόσες ακόμη παρόμοιες ιστορίες θα μπορούσε κανείς να ακούσει αν όλοι οι εμπλεκόμενοι τις δημοσιοποιούσαν, όπως έκανες εσύ, Κυριάκο! Μια ιδιόμορφη "πολιτική ορθότητα" επιβάλλει κάποια πράγματα (όπως το άσυλο και ο φοιτητικός συνδικαλισμός) να θεωρούνται "δημοκρατικά ταμπού", και να μη θίγονται, σαν τις ιερές αγελάδες της Ινδίας. Κρίμα που τη νοοτροπία αυτή την πληρώνει η Ανώτατη Παιδεία...
Δημοσίευση σχολίου