Διάβασα με ενδιαφέρον το σημείωμα της Ξ. Κουναλάκη για το ‘Χρηματιστήριο της παιδείας’ (Καθημερινή, 25/10/2008). Σίγουρα και στην παιδεία, όπως και σε τόσους άλλους χώρους, το ‘δει δη χρημάτων’ του Δημοσθένη δεν έχει χάσει την επικαιρότητά του. Ωστόσο, νομίζω ότι θα πρέπει να κάνουμε μια σαφή διάκριση ανάμεσα σε σχολεία της Γερμανίας ή της Γαλλίας και της ημεδαπής. Σύμφωνα με την αρθρογράφο, «τα σχολεία αντιμετωπίζονται στη Γερμανία ως φυτώρια καινοτομίας, κρίσης και φαντασίας, στα οποία οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν να σκέπτονται δημιουργικά». Για τα δικά μας θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς το ίδιο; Όταν το πολιτικό σύστημα έχει θεσμικά καθιερώσει (αλλά και η εκπαιδευτική κοινότητα έχει ασμένως υιοθετήσει) την κατάργηση της δημιουργικής σκέψης από καθηγητές και μαθητές και την έχει αντικαταστήσει με τη συνδικαλιστική δραστηριότητα, την επαναστατική γυμναστική και την ψηφοθηρική σκοπιμότητα, τότε όσα λεφτά και να ρίξει το κράτος στην παιδεία και την έρευνα φοβούμαι ότι το μόνο που θα ενισχύσουν θα είναι οι δραστηριότητες αυτές, και σίγουρα όχι η δημιουργική σκέψη και κρίση.
3 σχόλια:
Πράγματι, συμφωνώ μαζί σου Αντώνη ότι, δυστυχώς στη χώρα μας - όπου θέλουμε και μέχρι τώρα καταφέρνουμε να βασιλεύει η μετριότης - όχι μόνο δεν γίνεται καμιά προσπάθεια ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, αλλά και της ... σκέψης γεικότερα!
Οι ερωτήσεις κρίσεως θεωρούνται από τους εκπαιδευόμενους ως απαράδεκτες και ευνοείται πλήρως η "παπαγαλία". Βέβαια, κανείς δεν σκέπτεται πως στην "πραγματική" ζωή (κατά το πρόσφατο "πραγματική" οικονομία) εκείνο που απαιτείται για την όποια επιτυχία (κοινωνική, επαγγελματική, οικονομική, οικογενειακή, συναισθηματική κλπ.) αυτό που απαιτείται βέβαια είναι η κρίση!
Αν δεν διδαχτεί κανείς την κριτική σκέψη πως θα τα καταφέρει;
Μόνο μια δικαιολογία (δυστυχώς πραγματική και αυτή) επιτρέπω στη χώρα των μετρίων: Το φόβο της μη αντικειμενικής αξιολόγησης. Την "παπαγαλία" τη "μετράς", την κρίση όχι...
Αυτό δυστυχώς όμως δεν είναι επιχείρημα υπέρ μας. Ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία μας οδηγούν ταχύτερα στο χαμό και επιπλέον δείχνουν πως χάνουμε την ψυχή μας...
Απόστολε, διαβάζοντας τα σχόλιά σου κάνω τη σκέψη μήπως η "παπαγαλία" διδάσκεται στα σχολεία μας ως βασική τέχνη επιβίωσης, αφού τόσα πράγματα (από πολιτική μέχρι χρηματιστήριο) δουλεύουν με τα λεγόμενα "παπαγαλάκια". Κάτι σαν τις ξένες γλώσσες.
Χρόνια πολλά για τη σημερινή Επέτειο, και καλά μας μυαλά! Αν δεν κάνω λάθος, πριν μερικά χρόνια τέτοια μέρα ήμασταν στα μέρη σας...
Α) Φυσικά και διδάσκεται (η παπαγαλία) συστηματικά γιατί ο μέτριος αναπαράγει τον μέτριο (για να μιμηθώ τον Λεμπέση και τη διατριβή του).
Β) Να ζήσει η Πατρίδα μας και να προοδεύσει!
Και να σας ξαναδούμε
στα περήφανα βουνά
που ζούμε!
Δημοσίευση σχολίου