Υπάρχουν μερικές γιορτές που είναι ‘πεμπτουσιακά’ ελληνικές. Δεν τις βρίσκουμε αλλού, όχι μόνο για λόγους δογματικής πίστης, αλλά διότι έχουν ιστορικά ‘ντυθεί’ με ένα ένδυμα παραδοσιακό, αν θέλετε και φολκλορικό, υφασμένο σ’ αυτή τη γωνιά της γης, με τις ομορφιές και τα παθήματά της, με τους ανθρώπους τους, ωραίους και λιγάκι μίζερους συνάμα. Το Πάσχα είναι η μία, ο Δεκαπενταύγουστος η άλλη. Συνταιριάζουν το Πάθος και τον Θάνατο και τον Πόνο με την Ανάσταση και την Μετάσταση και την Ελπίδα, δηλ. την λυποχαρμόσυνη εικόνα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής. Ίσως γι’ αυτό τις ‘νιώθουμε’ ενδόμυχα, έστω κι αν δεν τις εξηγούμε με λόγια. Ίσως γι’ αυτό οι στίχοι της εκκλησιαστικής ποίησης δεν ηχούν παράδοξα στ’ αυτιά μας: ‘Ου θαύμα θνήσκειν κοσμοσώτειραν κόρην,
του κοσμοπλάστου σαρκικώς τεθνηκότος’
Αυτή την ελπίδα της κοινής αναστάσεως καταθέτουμε στο μνήμα της Θεοτόκου στη Γεθσημανή:
‘Δεύτε οι πιστοί, τω τάφω προσέλθωμεν της Θεομήτορος, και περιπτυξώμεθα,
καρδίας, χείλη, όμματα, μέτωπα ειλικρινώς προσάπτοντες,
και αρυσώμεθα ιαμάτων άφθονα χαρίσματα εκ πηγής αενάου βλυστάνοντα’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου