Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008
"Οι γαρ δίκαιοι ζώσι και τεθνηκότες" (28/1/2008)
Κρίσεις και σχόλια για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο θα ακούσουμε πολλά αυτές τις μέρες. Ας περιορισθούμε εδώ σε κάτι κάπως ιατροπρεπές. Ίσως μέσα από την βιωματική εμπειρία της ασθένειας του εκλιπόντος, που έγινε σε κάποιο βαθμό δημόσιο κτήμα, ο καρκίνος έγινε λιγότερο ‘επάρατος’, λιγότερο ‘ταμπού’. Χωρίς να παύει να είναι δύσκολος, βαρύς, σταυρός για όσους τον φέρουν, έγινε αντικείμενο συζήτησης, προβληματισμού, έδωσε αφορμή για να σκεφτούμε όλοι το τέλος όπως θα πρέπει να είναι (αν όχι πάντα ανώδυνο, τουλάχιστον ανεπαίσχυντο και ειρηνικό, δηλαδή Χριστιανικό). Εκεί που ο θάνατος είναι πλέον ορατός είναι καλύτερες οι λιγότερες ιατρικές παρεμβάσεις. Πιο αποτελεσματική ανακούφιση, στο περιβάλλον της επιλογής του αρρώστου (όπου αυτό είναι πρακτικά εφικτό), όχι μάταιες χημειοθεραπευτικές και άλλες σκιαμαχίες ενάντια στην προσωπική μας αίσθηση ιατρικής αποτυχίας. Ας κρατήσουμε αυτό το μήνυμα από τις τελευταίες ημέρες του Ιεράρχη, και ας δίνουμε κι εμείς το περιθώριο στους καρκινοπαθείς και άλλους ασθενείς μας να έχουν ‘καλά στερνά’, και καλόν Παράδεισο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Δυστυχώς, η αδυναμία παροχής (από τις νοσοκομειακές δομές μας, δημόσιες και ιδιωτικές) γνήσιας φροντίδας προς του βαριά πάσχοντες και τους ετοιμοθάνατους, αλλά και η μόνιμη διάθεση πολλών εξ ημών να αποφεύγουν τη συναισθηματική φόρτιση από τα προβλήματα των αρρώστων, μας κάνει όλο και πιό απάνθρωπους. Εκεί που χρειάζεται η "απλή" υποστηρικτική αγωγή και η κοινωνική μας ευαισθησία, εμείς αποστρέφουμε το πρόσωπο και "παρακάμπτουμε" (νομίζουμε) το πρόβλημα, λόγοντας ψέμματα στον ασθενή και προτείνονουμε τις διάφορες "θεραπείες ανάλογες του κλινικού σταδίου της νόσου" και όλα όσα γράφεις αγαπητέ Αντώνη. Και το χειρότερο, μερικοί προτείνουν και στην κοινωνία την οριστική κατάργηση του προβλήματος με τη δήθεν "ευθανασία". Πως όμως βαθμολογούνται οι εξεταζόμενοι αν δεν απαντήσουν καθόλου στην εξέταση;
Δημοσίευση σχολίου