Εορταστικά

 Γενικά, όταν κάποιο δημόσιο πρόσωπο εκφράζεται με γλώσσα πεζοδρομίου ή κάνει χιούμορ με σοβαρά ζητήματα, χάνει την αξιοπιστία και το κύρος της ιδιότητας ή του αξιώματός του που μπορεί μέχρι τότε να είχε. Το ξέρουμε από το παράδειγμα βουλευτή και πρώην υπουργού που συνεχίζει να δημοσιολογεί με τον ίδιο τρόπο, και που οι δηλώσεις του έχουν, επιεικώς κρινόμενες, την ίδια αξία με τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων.
     Δυστυχώς το φαινόμενο δεν περιορίζεται στον πολιτικό χώρο. Ένας από τους επώνυμους προβεβλημένους επιστήμονες, του οποίου οι απόψεις καθημερινά ‘παίζουν’ στα Μέσα ενημέρωσης και επηρεάζουν την κοινή γνώμη σε θέματα δημόσιας υγείας, επέλεξε, χρονιάρες μέρες, να χλευάσει δημόσια και με τρόπο βάναυσο τα ιερά πρόσωπα και το γεγονός της παρούσης Εορτής, την οποία τιμά όλος ο χριστιανικός κόσμος. Λες και δεν του έφτανε η επιστημονική προβολή, και θέλησε να ‘αναδειχθεί’ και με τον πιο λαϊκίστικο τρόπο, που ανθεί σχεδόν αποκλειστικά στον χριστιανικό λεγόμενο κόσμο (διότι αλλού ισχύουν άλλα ήθη...).   
     Από την εισβολή της πανδημίας, όποτε κάποιοι κληρικοί αμφισβήτησαν ή αρνήθηκαν τα επιστημονικά δεδομένα της πανδημίας, συχνά απαξιώνοντας τους ανθρώπους που τα παρουσιάζουν, υπήρξε η σχετική αντίδραση από πλευράς επιστημόνων, με το καταρχήν εύλογο επιχείρημα ότι ένα ιατρικό πρόβλημα δεν μπορεί να ανάγεται σε θεολογικό ζήτημα. Τώρα ένας επιστήμονας εμπαίζει δημόσια τα ‘πιστεύω’ εκατομμυρίων ανθρώπων, ακυρώνοντας έτσι στη συνείδησή τους το όποιο άλλο έργο του, ενώ ο τέως υπουργός παιδείας κατηγορεί την Εκκλησία για... έλλειψη χιούμορ. Προφανώς υπό τις συνθήκες της κρίσης, καθένας βγάζει στην επιφάνεια ό,τι έχει μέσα του. Κι αυτό δεν είναι απλώς κρίμα, αλλά ακραία κατάντια. «Μη ημίν λογισθείη».  

     Υστερόγραφο. Επειδή με αφορμή την πρόσφατη ασεβή ανάρτηση Μόσιαλου πολλοί αρθρογράφοι θεώρησαν καθήκον τους να υπερασπισθούν την ελευθερία του λόγου και της σάτιρας (ακόμη και της βλασφημίας), ας απευθύνουμε προς όλους δυο ερωτήματα: Θα ανεχόταν κάποιος από αυτούς δημόσια εξύβριση της μητέρας και του πατέρα του και αμφισβήτηση της πατρότητάς του, έστω και ως ‘αστείο’; Θα ανεχόταν η ελληνική πολιτεία ανάλογη εξύβριση της Προέδρου ή του πρωθυπουργού της χώρας; Αν η απάντηση είναι αρνητική, με ποια ‘λογική’ ανεχόμαστε τέτοια μεταχείριση για πρόσωπα ιερά, που για τον Ορθόδοξο λαό είναι πάνω από γονείς και θεσμικούς άρχοντες; Τέτοια ‘ελευθερία λόγου’ μόνο ελευθερία δεν είναι.                                                                                                                                                    [Απεστάλη στην Καθημερινή]