Αφυπνιστικά

Ημέρες καταστροφών οι προηγούμενες. Πρωτόφαντες πλημμύρες σε Θάσο, Ολυμπιάδα, Κινέτα και άλλες περιοχές της Ελλάδος, που θύμιζαν Μπαγκλαντές την εποχή των μουσώνων. Καταστροφικός σεισμός στην Αλβανία, με δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες, χιλιάδες αστέγους και ανυπολόγιστες υλικές ζημίες, με πολυκατοικίες ολόκληρες να έχουν γίνει συντρίμμια. Γεγονότα τραγικά που θα πρέπει να μας κάνουν να συνειδητοποιούμε πόσο εύθραυστοι και ευάλωτοι είμαστε απέναντι σ’ αυτά που ονομάζουμε δυνάμεις της φύσεως, που νομίζουμε ότι δαμάσαμε και που τις περιφρονούμε αλόγιστα. Είναι παρήγορο ότι κάθε φορά με τέτοιες αφορμές βλέπουμε εικόνες αλληλεγγύης ανθρώπων και λαών, που υπό άλλες συνθήκες είναι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια, εξυπηρετώντας σχέδια και σκοπιμότητες πολιτικών και άλλων παραγόντων. Είναι ανάγκη να δοκιμάζουμε πρώτα τη συμφορά για να αντιλαμβανόμαστε την κοινή μας μοίρα; Και πόσο εύκολα και γρήγορα ξεχνάμε τις ώρες της δυστυχίας αλλά και το χρέος ευγνωμοσύνης που χρωστάμε οι μεν στους δε μόλις περάσει το κακό! Ίσως (και) γι’ αυτό είναι χρήσιμες οι δυσάρεστες αλλά διδακτικές υπομνήσεις κάθε τόσο.
     Και μια σχετική προσωπική ανάμνηση. Το καλοκαίρι του 1978, ένα μήνα μετά τον σεισμό της 20ής Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη, ο μακαρίτης ο πατέρας μας είχε κάνει κήρυγμα πάνω στο επεισόδιο από το κατά Λουκάν ευαγγέλιο [Λουκ. 13:4], όπου ο Κύριος λέγει: «Νομίζετε ότι εκείνοι οι δεκαοκτώ άνθρωποι που σκοτώθηκαν από την κατάρρευση του πύργου του Σιλωάμ ήταν πιο αμαρτωλοί από όλους τους άλλους; Όχι, αλλά αν δεν μετανοήσετε, όλοι θα έχετε την ίδια τύχη». Ακόμη μια μαρτυρία ότι ο ‘κυριεύων ζωής και του θανάτου’ χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο για να μας φέρει σε έγκαιρη επίγνωση και διόρθωση.