Απαγορεύσεις

Είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια κάτι που έγραψε ένας μουσουλμάνος συγγραφέας: «Αλλάχ! Γιατί δεν μας απαγόρευσες να πίνουμε νερό, ώστε να το απολαμβάνουμε περισσότερο;» Η τάση να κάνεις κάτι απαγορευμένο ασκεί μια έλξη συχνά ακαταμάχητη. Κι αν για πράξεις που δεν επιτρέπονται από νομική ή ηθική πλευρά υπάρχει ο πειρασμός της παρανομίας (που πρέπει κανείς να τον αποκρούσει), πολύ περισσότερο, και απόλυτα δικαιολογημένα, ισχύει η διαπίστωση εκεί που έχει κάποιος την αίσθηση ότι η απαγόρευση είναι εσφαλμένη, ότι του στερεί κάτι δικό του, κάτι με το οποίο ταυτίζεται και στο οποίο επενδύει συναισθηματικά. Κάποτε π.χ. απαγορεύονταν τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, και το να τα τραγουδάς ήταν μια πράξη αντίστασης, μια μορφή περιφρόνησης απέναντι σ’ εκείνους που τα είχαν αποκηρύξει. Οι εποχές αλλάζουν και φτάσαμε να κηρύσσεται επίσημο ‘εμπάργκο’ σ’ ένα εμβατήριο που εκφράζει την ίδια την εθνική ταυτότητα μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων. Ποιο το αποτέλεσμα; Στην προχθεσινή παρέλαση η ‘Μακεδονία ξακουστή’ παιανίσθηκε από όλες τις φιλαρμονικές, τραγουδήθηκε από μικρούς και μεγάλους, μαθητές και ένστολους, μακριά και κοντά στις εξέδρες των επισήμων, ακόμη κι εκείνων που θα άκουσαν με ξινισμένα μούτρα την έμπρακτη απάντηση στις αυθαίρετες υπογραφές τους. Πιστεύω πως όσοι τραγούδησαν το άσμα θα κρατήσουν ζωντανή την ανάμνηση της αντίστασης αυτής. Γένοιτο!