Να το πάρει το ποτάμι

Ο κόσμος μας είναι μυστήριο, πράγματι, και όσο ζούμε μαθαίνουμε και κάτι εντυπωσιακό γι’ αυτόν. Έτσι διαβάζω σήμερα στη Guardian ότι στη Νέα Ζηλανδία έληξε επιτέλους η πιο μακρόχρονη νομική διεκδίκηση (κρατούσε 140 χρόνια), με την οποία μια φυλή ιθαγενών Μαορί ζητούσε να αναγνωρισθεί νομικά ο ποταμός που περνάει από τα εδάφη της φυλής τους ως πρόσωπο. Σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, ο ποταμός θεωρείται πρόγονός τους και αναπόσπαστο κομμάτι της φυλής τους. Με βάση τον νόμο που πλέον ψηφίστηκε, «ο ποταμός θα έχει τη δική του νομική υπόσταση με όλα τα αντίστοιχα δικαιώματα, καθήκοντα και υποχρεώσεις ενός νομικού προσώπου». Αν κάποιος βλάψει ή κακομεταχειρισθεί τον ποταμό είναι σαν να βλάπτει τη φυλή. Κι αν μια τέτοια νομοθετική απόφαση ακούγεται εξωφρενική, μπορείτε να διαβάσετε τα σχετικά σχόλια (εκατοντάδες) που συνοδεύουν το άρθρο για να δείτε ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που την επικροτούν, και ουαί και αλίμονο αν δεν συμφωνείτε μαζί τους.
     Βέβαια δεν λείπουν κι εκείνοι που προσπαθούν να προβάλουν την κοινή λογική και ρωτούν: Ποιες είναι οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα ενός ποταμού; Θα πληρώνει φόρους; Θα μπορεί να ψηφίζει, να παντρευτεί, να βγάλει άδεια οδήγησης; Κι αν κάποιος πνιγεί στον ποταμό, θα μπορούμε να μηνύσουμε τον τελευταίο για ανθρωποκτονία; Άλλο πράγμα είναι η πολιτισμική ευαισθησία απέναντι στις αφελείς πεποιθήσεις των ιθαγενών και τελείως άλλο ο νομικός παραλογισμός. Για τον δεύτερο δεν φαίνεται να υπάρχουν όρια.