Παίγνια

Ως συνέχεια όσων λέγαμε χθες, ας κάνουμε μια θεωρητική άσκηση πολιτικής λογικής, δανειζόμενοι ένα πρόσφατο παράδειγμα. Έχουμε ένα κράτος που μαστίζεται από πολλά χρόνια λιτότητας, ανεργίας, μισθολογικών περικοπών, φορολογικών βαρών και άλλων δεινών. Πλησιάζουν Χριστούγεννα, και κάποιος στην κυβέρνηση σκέφτεται: «Δεν δίνω και πέντε παράδες στα πιο φτωχά εισοδήματα;» Ερώτηση: Θα υπήρχε πολιτικός (ανεξαρτήτως χρώματος ή κόμματος) που, αν ήταν ο ίδιος κυβέρνηση, δεν θα έκανε μια τέτοια χειρονομία, έστω και με το ευτελές κίνητρο του λαϊκισμού;
     Ρητορικό το ερώτημα, οπότε συνεχίζουμε. Πώς αντιδρούν τα υπόλοιπα κόμματα; Κατά κανόνα, ξύνουν αμήχανα τα κεφάλια τους. Αν πουν «ναι», θα θεωρηθεί ότι συμπλέουν με την κυβέρνηση. Αν πουν «όχι», θα φανούν αντίθετα στην ανακούφιση των φτωχών. Κι έτσι αρχίζουν εκείνα τα δικολαβίστικα. Καταλαβαίνω ως ένα σημείο την «αποχή», ακόμη και στις δημοσκοπήσεις προβλέπεται ως επιλογή («Δεν γνωρίζω/δεν απαντώ»). Εκείνο το ρημάδι το «παρών» σε τι ακριβώς διαφέρει από αυτήν; Τι ακριβώς δείχνω; Ότι δεν καταδέχομαι να πάρω θέση επί του ερωτήματος;
     Συμπέρασμα: Η πολιτική δεν αγαπά τις ξεκάθαρες λύσεις. Μια σκέψη, πρόταση, ενέργεια μπορεί να είναι καλή ή κακή. Αν είναι καλή, την επιδοκιμάζω, αν όχι, την απορρίπτω. «Μα δεν υπάρχουν και αμφίβολες αποφάσεις, με απώτερες συνέπειες;» θα ρωτήσει δικαιολογημένα κάποιος. Και βέβαια, είναι η απάντηση, αλλά αυτές έχουν να κάνουν με σοβαρά θέματα εθνικής σημασίας (π.χ. πόλεμοι, διεθνείς σχέσεις κτλ), όπου η ‘σκακιέρα’ είναι πολύ ευρύτερη από τα σύνορά μας. Αν όμως έχεις μάθει να βλέπεις παντού σκοπιμότητα, υστεροβουλία, κρυφή ατζέντα, και κυρίως αν επιδιώκεις κυρίως και πρωτίστως το δικό σου πολιτικό όφελος (ή την φθορά του αντιπάλου), τότε ακόμη και για τον καιρό να σε ρωτήσουν, θα σκεφτείς πολύ αν πρέπει να πεις αν είναι καλός ή όχι. Η ανησυχία σου πάντα θα είναι: «Πού το πάει; Γιατί τόση περιέργεια για τον καιρό; Τι έχω να χάσω ή να κερδίσω αν του πω Α ή Β;».
      Είπαμε: θεωρητική η παρούσα συζήτηση. Ο Κύριος όμως στην Επί του Όρους Ομιλία είπε: «ἔστω ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν». Όλες οι υπόλοιπες επιλογές ανήκουν στο χώρο της υποκρισίας. Όπερ έδει δείξαι.