Δεν έκανα ποτέ μου χαρτοκλέφτης, αλλά νομίζω ότι οι προσφιλείς τρόποι που μετέρχονται οι διάφοροι αετονύχηδες για να εξαπατούν τα θύματά τους είναι οι σημαδεμένες τράπουλες και το μοίρασμα των χαρτιών με τρόπο τέτοιο ώστε να κρατούν οι ίδιοι τα χαρτιά που θέλουν. Έτσι και στο ‘πόκερ’ που λέγεται πολιτική, οι μεταμορφώσεις του εκλογικού νόμου είναι ο τρόπος που έχει ένα κόμμα να ‘μοιράζει την τράπουλα’ έτσι ώστε να εξασφαλίζει καλή ‘χαρτωσιά’ για τον εαυτό του. Ο εκλογικός νόμος είναι ο άσσος στο μανίκι των «πονηρών πολιτευτών» (κατά τον έξοχο χαρακτηρισμό του Δ. Σαββόπουλου). Πώς θα αγοράσουμε πελατεία στις επόμενες (ή μεθεπόμενες) εκλογές; Ας δώσουμε ψήφο στα όσα χρόνια μας συμφέρει, και ό,τι ήθελε προκύψει. Αν προσθέσει κανείς στα παραπάνω τη σχετική συζήτηση στη Βουλή, όπου κυριαρχούν οι υψηλοί τόνοι, οι δριμείες κριτικές, η ανταλλαγή βαρέων χαρακτηρισμών μεταξύ μορμολυκείων και άλλα φαιδρά επεισόδια, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για μια πλήρη απομυθοποίηση και απαξίωση της πολιτικής. Έτσι, χωρίς ενδοιασμούς και τύψεις, θα μπορούσαμε να απευθύνουμε προς τους χαρτοπαίκτες των κομμάτων τους τελευταίους στίχους από το παραπάνω άσμα του Σαββόπουλου:
«Παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα,
από το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα».
1 σχόλιο:
Δεν είναι Πολιτική αυτό το "πράμα" που ζούμε. Όσο και για την ψήφο στα 17 που ψήφισαν να ευχηθούμε: "Και στο Δημοτικό". Κι αν έχουμε και καλούς δασκάλους - εκπαιδευτές, γιατί όχι "Και στο Νηπιαγωγείο". Κι αν όλα πάνε καλά στην επόμενη ώριμη γενιά, "Και στους βρεφονηπιακούς σταθμούς"! "Τρελαθήκαμε εντελώς!" για να θυμηθώ και Φρέντυ Γερμανό, μια φορά κι έναν καιρό ή το "απέραντο φρενοκομείο" του παππού Κ. Ίσως η πιο σοβαρή κουβέντα που ξεστόμισε. Μια φορά κι έναν καιρό κι αυτό.
Δημοσίευση σχολίου