Όπως ξέρουμε, οι καλοί σκακιστές κρίνονται από το πόσες κινήσεις του αντιπάλου μπορούν να προβλέψουν, ώστε να σχεδιάσουν τις δικές τους απαντήσεις σε κάθε πιθανό ενδεχόμενο. Οφείλουμε δε να ομολογήσουμε ότι αυτού του είδους ο σχεδιασμός δεν ταιριάζει με το εθνικό ταμπεραμέντο των νεοελλήνων. Μάθαμε στο «Εδώ και τώρα» (ανάθεμα την ώρα...) και στο άμεσο και χειροπιαστό κέρδος, και ξεχάσαμε εντελώς την αγία υπομονή που φέρνει καρπούς και οφέλη μακροπρόθεσμα, όπως και τις θυσίες που απαιτούνται γι’ αυτά. Το «κόποις κτώνται» αντικαταστάθηκε με την «ήσσονα προσπάθειαν». Τι στρατηγικός σχεδιασμός και ανοησίες; Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει ως τότε; (Εμείς είναι η απάντηση, αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν).
Στην άλλη πλευρά του φράχτη, οι Δυτικοί επιδίδονται εκ συστήματος στο άθλημα αυτό. Βλέποντας λοιπόν την πορεία μας και τα δείγματα της γραφής μας, ήξεραν ότι οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης (ακόμη και της πιο αναγκαίας και επιβεβλημένης) θα είχε εξαρχής φωνακλά αντίπαλο τη διψασμένη για φασαρία αριστερά με τις διάφορες εκφάνσεις της (π.χ. κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός). Η ευκαιρία που τους δόθηκε ήταν μοναδική. Μόλις η αριστερά κάθησε στην καρέκλα της εξουσίας και άρχισε τη διαπραγμάτευση με τον ξεκούμπωτο γιακά και το πουκάμισο απ’ έξω, την έφεραν σε σημείο που να υπογράψει (και μάλιστα με αλαλαγμούς χαράς...) όσα μέχρι χθες καταριόταν. Με το ίδιο σμπάρο πέτυχαν δυο τρυγόνια: αφόπλισαν την παραδοσιακή ‘αντιπολίτευση’ και πέρασαν τα μέτρα που ήθελαν με βάση την οικονομική τους λογική, βελτιωμένα και επαυξημένα. Και με αριστερή σφραγίδα και υπογραφή. Ρουα και ματ σε μία κίνηση.
Κάτι τέτοιες μέρες θυμούμαι μια τηλεοπτική εκπομπή για την κατάπνιξη της ‘άνοιξης της Πράγας’ το 1968 από τους σοβιετικούς. Ρωτούσε ο παρουσιαστής τον εκπρόσωπο του ‘κόμματος’ στο πάνελ: «Καλά, τα τανκς των συνταγματαρχών στην Ελλάδα ήταν κακά και εκείνα των σοβιετικών ήταν καλά;» Ο δασκαλεμένος κομισάριος απάντησε με συγκαταβατικό ύφος για το αφελές του ερωτήματος: «Μα, αγαπητέ μου, ο στρατός στην Τσεχοσλοβακία είναι λαϊκός!» Προφανώς μια τέτοια δικαιολογία καλύπτει κάθε είδους αμάρτημα.
Στην άλλη πλευρά του φράχτη, οι Δυτικοί επιδίδονται εκ συστήματος στο άθλημα αυτό. Βλέποντας λοιπόν την πορεία μας και τα δείγματα της γραφής μας, ήξεραν ότι οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης (ακόμη και της πιο αναγκαίας και επιβεβλημένης) θα είχε εξαρχής φωνακλά αντίπαλο τη διψασμένη για φασαρία αριστερά με τις διάφορες εκφάνσεις της (π.χ. κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός). Η ευκαιρία που τους δόθηκε ήταν μοναδική. Μόλις η αριστερά κάθησε στην καρέκλα της εξουσίας και άρχισε τη διαπραγμάτευση με τον ξεκούμπωτο γιακά και το πουκάμισο απ’ έξω, την έφεραν σε σημείο που να υπογράψει (και μάλιστα με αλαλαγμούς χαράς...) όσα μέχρι χθες καταριόταν. Με το ίδιο σμπάρο πέτυχαν δυο τρυγόνια: αφόπλισαν την παραδοσιακή ‘αντιπολίτευση’ και πέρασαν τα μέτρα που ήθελαν με βάση την οικονομική τους λογική, βελτιωμένα και επαυξημένα. Και με αριστερή σφραγίδα και υπογραφή. Ρουα και ματ σε μία κίνηση.
Κάτι τέτοιες μέρες θυμούμαι μια τηλεοπτική εκπομπή για την κατάπνιξη της ‘άνοιξης της Πράγας’ το 1968 από τους σοβιετικούς. Ρωτούσε ο παρουσιαστής τον εκπρόσωπο του ‘κόμματος’ στο πάνελ: «Καλά, τα τανκς των συνταγματαρχών στην Ελλάδα ήταν κακά και εκείνα των σοβιετικών ήταν καλά;» Ο δασκαλεμένος κομισάριος απάντησε με συγκαταβατικό ύφος για το αφελές του ερωτήματος: «Μα, αγαπητέ μου, ο στρατός στην Τσεχοσλοβακία είναι λαϊκός!» Προφανώς μια τέτοια δικαιολογία καλύπτει κάθε είδους αμάρτημα.
1 σχόλιο:
Ακριβώς. Εύστοχος!
Δημοσίευση σχολίου